Monday, 30 April 2012
උතුර දකුණ යාකල ජයග්රහණයේ දවස
Francoise Demulder taken April 30, 1975
මේක ඉතිහාසගත පින්තුරයක් . ඊතලයෙන් පෙන්වන පුංචි මිනිසා පේනවද .දුවන්නේ කොඩියක් අරන් . ඒ තමයි උතුරු වියට්නාම හමුදාව දකුණේ ඇමරිකන් රුකඩ ආණ්ඩුවේ ජනාධිපති මැදුරට කඩා පැන්න වෙලාව . පින්තුරයේ ඉන්න සෙබලා කොඩිය අරන් දුවලා මැදුරේ පියස්සේ කොඩිය ඔසවනවා . ඒ තමයි එක්සත් වියට්නාමයේ සංකේතාත්මක ඇරඹුම . 1954 ඉඳන් 1975 වෙනකම් තිබුන ඇමරිකන් -වියට්නාම යුද්ධයේ නිමාව .
මේ සෙබලාගේ නම Bui Quang Than . ..එදවස වෙද්දී වයස විසිනවයයි . යුද්ධෙට පටලවෙන්න කලින් තාන් සාමාන්ය ගොවියෙක් . ජනපති මැදුරේ ගේට්ටුව කඩාගෙන අංක 843 දරන සෝවියට් ටැංකිය ඇතුල් වෙද්දී එයින් බිමට පැනපු තාන් කොඩිය අරන් දුව්නන්නේ කිසිම ආයුධයක් නැතුව . ඒවෙනකොට ඇමරිකාව සටනින් පැරදිලා . තුන් දවසකට කලින් පත්වුණ සයිගොන් අලුත් ජනපති කොන්දේසි විරහිත යටත් වීමක් ප්රකාශයට පත්කරලා . ඒත් සයිගොන් වලට ඇතුල් වෙද්දී දරුණු සටන් තිබිල තියෙනවා . තාන් ලගේ රෙජිමේන්තුව සැහෙන විනාශයකට මුහුණපාල තමයි සයිගොන් පාලම තරණය කරලා තියෙන්නේ .
'' අපි සයිගොන් පාලමින් එගොඩ වෙද්දී දැනන් හිටියේ නැහැ කොයි පැත්තේද ජනාධිපති මැදුර තියෙන්නේ කියල . පාරවල් වල කිසිකෙනෙක් හිටියේ නැහැ . මෝටර් බයිසිකලයක ගිය එක ගැහැණු කෙනෙක් බලෙන් නවතල තර්ජනය කරලා තමයි පාර අහගත්තෙ . ටැංකියෙන් බැහැල දුවද්දී සගයින්ට කිව්වා වහලය උඩ තමන්ව දකින්න නොලැබුනොත් මාලිගාවට පහර දෙන්න කියල . ''
ඒ තාන් අවුරුදු 37 කට පස්සේ තමන්ගේ මතකය අවදි කල හැටි .
නිරායුධව දුවයද්දී ඔහුට තමන්ගේ ජීවිතය ගැන හිතිලා නැහැ . පඩිපෙළ නගිද්දී හමුවූ දකුණේ හිටපු තොරතුරු ඇමති වරයා ඔහුව ජනාධිපති ලඟට එක්ක ගිහින් . ජනාධිපතිතුමා ඉඩ දීල තියෙනවා ඔහුව උඩට ගෙනයන්න .
''එතනදී මොකක්ද පෙට්ටියකට නගින්න කිව්වා .''
උගුලක් යයි සැක කලත් ඔහු අන්තිමට එයට ගොඩ වෙලා . ඒ පෙට්ටිය විදුලි සෝපානයක් බව ගම්බද ගොවියෙක් වූ තාන් කෙසේ දැන සිටින්නද . විදුලි සෝපානයෙන් ගොස් ජයග්රහණයේ කොඩිය වහලය මත රඳවනු ලැබුවා .
picture from http://nhtuong.wordpress.com/category/on-this-day/
ඒ වන විට ඇමරිකන් හමුදා සහ ඔවුනට හිතැති ඇතැම් සයිගොන් වැසියන් රටින් පිටවන්නට පටන් අරන් . බොහොමයක් ඇමරිකාවටත් තව පිරිස් ඔස්ට්රේලියාව නවසීලන්තය ප්රංශය වැනි රටවලට දේශපාලන අනාථයින් ලෙසින් පැනගියා . බොහෝ දෙනෙක් බෝට්ටු මගින් තායිලන්තයට ගොස් එතනින් මේ රටවලට ගිය හෙයින් ඔවුන් ''බෝට්ටු ජනතාව '' ලෙස හැඳින්වුවා . එලෙස ගියවුන් සහ පැවතෙන්නන් හැඳින්වුයේ වියට් කියූ වරුන් කියා . මෑතක් වෙනතුරු ඔවුන් එතරම් පිළිගැනීමකට ලක් නොවුනත් අද වෙනවිට ඔවුන්ට සැහෙන පිළිගැනීමක් තිබෙනවා .
] අද මේ ලිපියට කරුණු වියට්නාම් නිව්ස් පුවත් පතින්]
..අද මේ සුවිසල් මැදුර සංචාරක ආකර්ශනයක් . මමත් කීපවිටක් නරඹා තිබෙනවා . ගත් පින්තුර නම් දැනට පලකිරීමට නොහැක්කේ අලුත් පරිඝනකයට ඇතුලත් කර ගැනීමට තවම නොහැකි වූ නිසයි . මේ පින්තුර නම් ගුගල් අනුග්රහයෙන්
විටට්නාම යුධ ඉතිහාසය ගැන කියවීම සහ ලිවිමට ඉතාම කැමතියි . එහෙත් එය සැහෙන දිග සහ සංකීරණ කටයුත්තක් . එකක් මේ ගම් නියම් ගම් ගැන අවබෝධයක් නැතුව ඒමය තේරුම් ගැනීම මදක් දුෂ්කර වීම . කාටත් වැටහෙන පරිදි සරලව ලියන්නට හැකිව වෙයි දැයි මට ඇති සැකය . අනික මේ සඳහා මට සහ කියවන්නන්ට ඉවසීමක් තියෙයි විස්වාසයක් නැති කම .
එහෙත් මේ ගැන කෙටි හෝ හැඳින්ව්මක් නොකලොත් ලොකු අඩුවක් . ඉදිරියේදී ඒ ගැන සිතන්නට ඕනේ
වඩා උනන්දු අයට
කුචි උමන්
ඩියෙන් බියෙන් ෆු සටන
බිම වැටුන කුරුල්ලෝ .... ලිපි ටික කියවන්න ආරාධනා කරනවා .
හෝ චි මින් ගැන කියවෙන නිදන මිනිසෙකි ලිපියත් මෙයට සම්බන්ධයි
මේ ජයග්රහණය සැමරීමට අප්රේල් 30 Victory Day ලෙස නම් කොට ජාතික නිවාඩු දිනයක් කර තිබෙනවා . මෙවර එය දිග නිවාඩුවක් . සති අන්තය සහ අප්රේල් 30 ත් මැයි පලවෙනිදාත් ඇතුළුව දවස් හතරක් .
Tuesday, 24 April 2012
ජම්බෝල ...අඹ .ලුනුදෙහි කැවුම් ...රීල් නැති කැමරා සහ තවත් මිහිරි මතක
අවුරුදු ඇවිත් ගියා
ගම සහ අවුරුදු මතක
අවුරුදු දවස්වලට මහගෙදර කට්ටිය පිරිලා . කාමර හතරක් විතර තිබුනා . ඒත් මදි . සාලයේ පැදුරු එලනවා . මදිපාඩුවට පුටු වල කුෂන් පවා එලනවා . පොරවන්න දෙන්නේ ආච්චිගේ සාරි . ආච්චිගේ අය්යලා හිටියේ කොළඹ . ඒ අයගේ කට්ටිය ආච්චිට ලස්සන ලස්සන සාරි ගෙනත් දෙනවා . ආච්චි එව්වා කාට හරි දෙනවා . අපිට පොරවන්න දුන්නෙත් කිසිම ලෝබකමක් නැතුව . අද ගෙදරකට එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් නවාතැන්
ගන්න එද්දී අපි කොයිතරම් නම් හිතනවාද . නිදා ගන්නේ කොහෙද . නාන කාමර බෙදා ගන්නේ කොහොමද . අනේ ඇත්තටම ඒ කාලයේ සියක් ආවත් ඒ අය නෙමේ ගණනකට ගත්තේ . කොහොම හරි ඉඩකඩ තිබුනා .
ඒ කාලයේ මදුරුවෝ කියලා ජාතියක් හිටියේ නැහැ ගමේ . ඒකටත් එක්ක ලේ උරා බොන්න කුඩල්ලෝ නම් බුරුතු පිටින් . එලියට බැස්සොත් ගෙට එන්නේ කකුල් සෝදිසි කරන්. සමහර විට දන්නෙම නැහැ කකුල් වල ලේ පෙරෙනවා . ලේ බිල බෝල වගේ වෙච්ච කුඩල්ලෝ .. තුවාලෙට කඩදාසියක් පුච්චලා අළු ගානවා . ඇවිදින්න යද්දී සබන් ගාගෙන යන්නේ උන් එල්ලෙන එක වලක්වන්න .
ගෙදර මිදුල ටිකයි . කඳු පළාත්වල මිදුල අඩුයි . මොකද කන්ද කපලා සමතලා කරන්න ඕනනේ . එතනින් එහාට වදුල . පුවක් කොස් අඹ ජම්බු ගස් තිබුනේ කැලේට. ජම්බු ගස් යට රතු රෙදි එලලා වගේ .කොස් ගස් යට වැල වැටිලා කුණු වෙනවා . ටිකක් ඈතට වෙන්න ජම්බෝල ගස් තිබුනා . අපි ආසයි ජම්බෝල කන්න . ලොකු අය කිව්වේ බඩේ පනුවෝ හැදෙනවා කියල . ඒත් අපි ඒවා කෑවා කැලේටම වෙලා . ඒ කාලේ වැඩිය මිනිස්සු ජම්බෝල කෑවේ නැහැ .
වියට්නාමයේ ජම්බෝල හරියට කනවා . විශාල ගෙඩි . ගැහැණු අය උදේට ගෙඩි දෙකක් යුෂ හදලා බොනවා . කෙට්ටු වෙන්න කියලා . සමහරවිට කෑමට කලිනුත් කනවා .
ඒ දවස්වල කොයික කන්නද කියලා හිතා ගන්න බැරි තරම් පලතුරු ජාති . කොයිකත් ටික ටික කටේ දාගන්නයි අපි පුරුදු වෙලා හිටියේ . කුස්සියට උඩහින් රසම රස නාරන් ගහක් තිබුනා . එතනම
ලොකු උක් පඳුරක් . බාප්පා තමයි උක් කපලා සුද්ද කරලා දුන්නේ . අපේ බාප්පා හරිම තරුණයි ඒ කාලේ . විහිලු තහළු ඉවරයක් නැහැ . අපිව ගොනාට අන්දන්න රුසියා . තෙලිජ්ජ , රා හෙම ගෙනත් කාමරේක හංගනවා .අපි එක එක්කෙනාට එන්න කියලා ටික ටික බොන්න දෙනවා . ආච්චි දැක්කොත් උන්ද ඉවරයි . ඒ හන්දා හොරාට තමයි දෙන්නේ . තෙලිජ්ජ හරිම රසයි . රා නම් මට එච්චර ඇල්ලුවේ නැහැ .
දවසක් කොහෙන්දෝ කැමරාවක් ගෙනත් තිබුනා . අපිව පේලියට හිටවලා , ඉන්දලා, නානාප්රකාර පින්තුර ගත්තා . අපිත් ඉතින් විරිත්තාගෙන පෙනී හිටියා . අන්තිමට මෙයා කැමරාව ඇරලා බක බක ගාල හිනාවුනා . රීල් නොදා තමයි අපිව රවට්ටලා තියෙන්නේ . ඔය මොනවා කලත් අපි තරහ වුනේ නම් නැහැ . කැලේ ඇවිදින්න යන්න වගේ මගෝඩි වැඩ වලට බාප්පා හරියට උදව් කළා .
එක දවසක් ගෙයින් උඩහ තියෙන ගුලන කන්දේ උඩටම නැග්ග අපි කට්ටිය . හරි හමන් පාරක් නැහැ .කඳු නැගීමේ නුතන ආම්පන්න හෙම ඇතුව නෙමේ . හරිම ලස්සන කැලේ . අමුතු ඕකිඩ් වර්ග ගොඩක් තිබුනා . ගුලන කන්ද සිංහරාජ කැලේට මායිම් වෙනවා කියලයි කට්ටිය කිව්වේ . ජීවිතේටම සරිලන අත්දැකීමක් . ඒ කාලේ මන් හරි පොඩියි . පස්සේ උසස්පෙළට උද්භිද විද්යාව හදාරන සමයේ ඒ කන්ද නගින්න තිබුන නම් තව ගොඩක් දේ ඉගෙන ගන්න තිබුනා .
දැන් නම් අර ටෙල් මේ ටෙල් ඔක්කොම කුළුණු ටික හදලා මන් හිතේ ඒ කන්ද උඩ.
ඉඳහිට පිල්ලෙන් වතුර එන ඒක නැවතුනා . හේතුව සොයන්න කන්ද උඩහට යන්න ඕන . එහෙම වෙන්නේ පුවක් පිල්ල අතරමගින් කැඩුනම හරි රොඩු හිර වුනහම හරි . මේ පීල්ලට වතුර ආවේ කන්දේ උල්පතකින්. පසු කලෙක පහල උදාගම් හෙම හැදිලා ඒවාට වතුර පොම්ප කලෙත් මේ උල්පතින් .
ගමේ පීලි මහා ගොඩක් තිබුනා . ඒවාට නමුත් තිබුනා . ලොකු හල් ගහක් ළඟ තිබුන පිල්ලේ ගමේ අය හල් ගෙඩි බඳිනවා තිත්ත යන්න . හල් ගෙඩි ගෝනියක දාල වතුරේ තැනක ගැට ගහන්න ඕන . එතකොට තිත්ත යනවා . ඊට පස්සේ පිටි හදලා පිට්ටු තම්බන්න පුළුවන් ..ම්ම්ම්ම් හරිම රසයි . කිතුල් පිටි වලිනුත් කෑම හැදුවා . මේවා හදපු හැටි මන් එච්චර දැක්කේ නැහැ . කුස්සියට වෙලා උයන පිහන එව්වා බලනවට වඩා කොච්චර වැඩ තිබුනාද අපිට .
හදල දෙන දේ කටට දා ගන්නත් වෙලාවක් නැති තරම් .
අවුරුදු කාලෙට විතරක් නෙමේ අපි මේ විනෝදය ලැබුවේ . මගුල් ගෙවල් දාන ගෙවල් ඔය කොයිකෙදිත් කට්ටිය එකතු වෙන දවස් මේ වගේ . කොටින්ම ආතාගේ මරණ ගෙදර නැන්දලා පොලවේ හැපී හැපී විලාප දුන්නා . අපි ළමයි නට වගක් නැහැ . ඔහේ සෙල්ලම් කළා .
නැන්දලාගේ මගුල් ගෙවල් වලදී නම් පුදුම සතුටක් ලැබුවා .මගුල් ගේ ඉවර වෙලා පෝරුව ගලවන්න කලින් අපි ළමයි පෝරුව උඩ සෙල්ලම් කළා . පෝරුව හැදුවෙත් අපේ තාත්ත හෙම . එයාලට හොඳට ඒ වැඩ පුළුවන් . ලොකු තාත්තලා නැන්දලගේ මාමලා 71 අත්දැකීම් තිබුන අය. ඒ අයගේ දේශපාලන කතා වලට හොට දාන්නත් මන් ආස කළා . 80 දශකයේ මන් පොඩි වුනත් මේ කයි කතන්දර අහල සැහෙන ඔලුව මෝරලා උන්නේ .
එක මාමා කෙනෙක් ඇර හැමෝම ජේ ආර් ට කැමැත්තෙන් කතා කළා . 90 විතර වෙද්දී අපිටත් දේශපාලන උණ බෝවෙලා . මහප්පලා හෙම පෙනුනේ හරිම මෝඩයින් විදිහට . නිස්කාරනේ තර්ක විතර්ක
කළා . දවසක් කට්ටිය කෙහෙල් කැනක් කකා ඉවර වෙනකම්ම් වාද කළා .
දැන් නම් හිනහත් යනවා .
මේ ලොකු එක් රැස්වීම් ඇරුනම අනිකුත් නිවාඩු කාලවලත් ඇතැම් විට ගමේ යන්න අවස්ථාව ලැබුනා . .අක්කයි මමයි හෝ මන් තනියම . එතකොට කතන්දරේ සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනස් . එතකොට තව ළමයෙක් දෙන්නෙක් ඉන්න ඇති . නැත්නම් තනියමම හිටි වෙලාවලුත් තිබුනා . එතකොට දැක්කේ ගමේ සාමාන්ය දින චරියාව . කරන්න එච්චර දේකුත් නැහැ .
ආතාගේ කාමරේ පොත් රාක්කෙ තිබුන පොත් සේරම කියවන්නත් . අටුවේ තිබුන පරණ ශ්රී සඟරා , රසවාහිනී එලියට ගන්නෙත් මේ වගේ වෙලාවල . උඩහ වත්තේ ගෙදර චිත්රකතා එකතුවට වහ වැටුනෙත් මේ කාලවලදී . උඩහ වත්තේ ආච්චි අටුකොසුයි යකා ගහපු පොලුයි දෙනවා . ඒවා කකා තමයි පත්තර කියවන්නේ . එහෙ නැන්ද කෙනෙක් හිටියා හරියට විහිලු කරන . මගේ කැවුම් පෙරේතකම දන්නා නිසා දවසක් '' චුටි දුවේ මෙන්න අලුත් කැවුම් ජාතියක්'' කියල රවුම් බෝල ජාතියක් ගෙනත් දුන්න . කාල බැලින්නම් ලුණු දෙහි ...තාමත් කට ඇඹුල වගේ මතක් කරද්දීත් .
චුටි නැන්දා A /L කරනවත් මට මතකයි එයා පාඩම් කලේ ඈත ගලක් උඩ වාඩි වෙලා . එයා විවාහ වෙලා යන්න කලින් ගෙදරට යන ගල් වැටිය දෙපැත්තේ ලස්සනට මල් හිටවල තිබුනා . හැමදාම හවසට වතුර දානවා . බුත්සරණ , බුනිල වගේ මල් තමයි ගල් වැටිය දෙපැත්තේ තිබුනේ . මිදුල නම් ඇන්තුරියම් ,රෝස , පිච්ච මල් පිරුන මල් උයනක් . ඔව්ව දැක්කම අපිත් තන්හාවට අතු කපන් එනවා . සමහර ඒවා බාල්දි වල පරිවාස සමයක් ගත කරද්දීම මැරිලා යනවා . හිටෙව්වත් අර වගේ මල් එන්නේ නැහැ .
දේශගුණ වෙනස නිසා . ඒ කාලේ අපේ ගම නුවර එළියේ පිපෙන මල් පවා හිටවන්න පුළුවන් සිසිල් පළාතක් .
ඉඳහිට එහෙ යන අම්ම කිව්වේ දැන් නම් ඒ පැත්තත් වේලිලා කියලයි . අර ඔලුව ඇල්ලුවම බෙල්ල කඩන යන තරම් ලොකු වතුරක් ආපු පිලි වලත් දැන් පුංචි කෙස් ගහක් විතරලු වතුර . ගොඩක් හින්දිලම ගිහින් . දෙවෙනි පරම්පරාව ගෙවල් හැදුවා . ඕනෑවටත් වැඩිය ගස් කැපුවා. එක අල්මාරියක් ඕන තැනට තුනක් හදා ගත්තා .
හැමෝම ගේ ඉඩමේ තේ වවන්න ගත්ත . ආච්චිලා ඉන්න කාලේ ගමම නෑයෝ. ගෙවල් වලට එක එක නම් තිබුන . නාවල ගෙදර , හල් ලිඳ , පතින්ගස්වත්ත ..හැබැයි හැමෝම නෑයෝ. ඉඩම් වලට මායිම් තිබුනේ නැහැ . කටවචනෙන් තිබුන සම්මතයන් මිස . පසු කලෙක ජනගහනය වැඩි වෙද්දී ඉඩකඩම් බෙදා ගැනීමේදීත් පොඩි පොඩි ප්රශ්න වෙන්න ඇති . සමහර විට තැනිතලා තැන් වල ගෙවල් හදන්න කාටත් ඕන වෙන්න ඇති .
ආච්චිගේ අය්යල කොළඹ හිටියත් එයාල මියගියහම අළු තැන්පත් කලේ ගමේ ලොකු ගල් දෙකක් උඩ . ඒ අපි උපදින්නත් කලින් . එයිනුත් එකක් උඩ නගින්න හැකි . එතනට නැග්ගම රක්වාන කඳු වැටිය ලස්සනට පේනවා . රක්වාන ඇල්ලත් එක්කම . ඔය කඳු වැටියේ තියන විශේෂම දේ තමයි රාවණා කපොල්ල . අහල තියේද . රාවණාගේ දඬු මොනරය හැපිලලු එතන කඩතොල්ලක් ඇති වුනේ .
පින්තුරය නම් ගත්තේ ගුගල් වලින්
පුංචි කාලේ ඒ ගල උඩට නැගලා මන් දුටුවේ ඈත සිහින දේශයක් . මැරුණ කෙනෙක්ගේ අළු තැන්පත් කරලා කියල කිසිම බයක් හෙම තිබුනේ නැහැ . ඒ ආතා කවියෙක් නිසා අපි එතන ඉඳන් දකින සිහින කවදා හරි කවි වෙලා ලියවෙයි කියල එයා හිතන්න ඇති .
ඒ ගල කිට්ටුව තමයි අපේ ආතලගේ මය්යෝක්ක කොරටුව තිබුනේ . ආතා වැඩ කරද්දී ආච්චි මය්යෝක්ක තම්බලා [කොච්චි සම්බෝල එක්ක ] ප්ලේන්ටි ත් එක්ක අරන් එනවා . කෙල ගිල්ලට වැඩක් නැහැ දැන් .
ආච්චි පුවක් ඇහිඳින කොට අපිත් වෙනම මල්ලකට එකතු කරනවා . ඒ ටික විකුණන සල්ලි අපිට ලැබෙනවා . කුඩල්ලෝ හින්දා මේක හරිම අමාරු වැඩක් . ගස් වල පුවක් කන්න ආපු රිලව් අපිට බයක් හෙම නැහැ .
කහවත්ත නගරයෙන් ගලන වේ ගඟ මඩ පාටයි . රත්නපුරේ හරියේදී කළු ගඟයි වේ ගඟයි එකතු වෙනවා . ටිකක් දුරට යනකම් පාට වෙනස පැහැදිලිව පේනවා .වේ ගඟ ඒ පාට වුනේ මැණික් ගරලා හින්දද මන්දා .
අපේ නෑදැයෝ වැඩියම හිටියේ රත්නපුරය , කහවත්ත , පැල්මඩුල්ල පැත්තේ . ඒ හින්දා ඒ පළාත් ගැන හොඳටම දැන ගෙන හිටියා . එකක් ඒවායේ ඇවිදලා . අනික මහගෙදරට එක්කහු වෙන නෑයින්ගේ කතා වලට ඇහුන්කන් දීලා . ගමේ සමහර තරුණ අය මැණික් ගරන්න ඈත පැති වලට ගිහින් අවුරුද්දට ගමේ එනවා . ඒ අයගෙන් විස්තර අහන ඉන්න එකත් ලොකු විනෝදයක් වුනා . අපේ ගෙදර කෝප්පයක් පුරවලා එච්චර වටිනාකමක් නැති ''දලන් '' කියන ගල් වර්ගය තිබුනා . ඒ අර මැණික් ගරන අයගෙන් ඉල්ලා ගත්තු ඒවා . ඒවා අපි සෙල්ලමට අරගෙන නැති කළා . මට මතකයි මැණික් ලැබිලා හදිසියේ පෝසත් වෙච්ච අය . ඒ අය ටක් ගාල අඳුනන්න හැකි . අලුත් ඇඳුම් ඇඳලා.. රත්තරන් මුදු මාල දාල තරුණයෙක් හිටියොත් හිතා ගන්න පුළුවන් මැණිකක් ලැබිල කියල .
. නිවාඩු ඉවර වෙලා ගෙදර එද්දී ලොකු දුකක් දැනුනේ නම් නැහැ . අපි ඉස්කෝලේ යන්නත් ආස නිසා .
ගම ගැන ලියන්න මතක කප්පරයි . විටින් විට ඉඩ ඇති විටක ඒවා ලියවෙයි .
මන් ආච්චි නැති වුනාට පස්සේ ගමේ ගියේ විවාහ වෙලා දුලා ඉපදුනටත් පස්සේ . එත් එක වතාවයි . එකක් ආච්චි කියන්නේ පවුලේ මුදුන් මුල . මුදුන් මුල මැරුණමගහකින් වැඩක් නැහැ . අනික ඒ ලස්සන දැන් නැහැ . ලොකුම දේ අපි ගොඩක් දිහා වල ඇවිදලා ගොඩක් දුර ගිහින් . ළමාවියේ සතුට ලබපු දේවල් දැන් පුංචි දේවල් .
ඉතින් ඒ ලමයටම ඒ ලස්සන ලෝකේ ඉන්න ඉඩ දෙනවා මිසක් වයසින් මෝරපු මන් ඔය ගමන් ආයේ ගිහින් මගේ හිතේ ඉන්න ළමයාගේ සතුට නැති කරන්නේ මොකටද .
ගම සහ අවුරුදු මතක
අවුරුදු දවස්වලට මහගෙදර කට්ටිය පිරිලා . කාමර හතරක් විතර තිබුනා . ඒත් මදි . සාලයේ පැදුරු එලනවා . මදිපාඩුවට පුටු වල කුෂන් පවා එලනවා . පොරවන්න දෙන්නේ ආච්චිගේ සාරි . ආච්චිගේ අය්යලා හිටියේ කොළඹ . ඒ අයගේ කට්ටිය ආච්චිට ලස්සන ලස්සන සාරි ගෙනත් දෙනවා . ආච්චි එව්වා කාට හරි දෙනවා . අපිට පොරවන්න දුන්නෙත් කිසිම ලෝබකමක් නැතුව . අද ගෙදරකට එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් නවාතැන්
ගන්න එද්දී අපි කොයිතරම් නම් හිතනවාද . නිදා ගන්නේ කොහෙද . නාන කාමර බෙදා ගන්නේ කොහොමද . අනේ ඇත්තටම ඒ කාලයේ සියක් ආවත් ඒ අය නෙමේ ගණනකට ගත්තේ . කොහොම හරි ඉඩකඩ තිබුනා .
ඒ කාලයේ මදුරුවෝ කියලා ජාතියක් හිටියේ නැහැ ගමේ . ඒකටත් එක්ක ලේ උරා බොන්න කුඩල්ලෝ නම් බුරුතු පිටින් . එලියට බැස්සොත් ගෙට එන්නේ කකුල් සෝදිසි කරන්. සමහර විට දන්නෙම නැහැ කකුල් වල ලේ පෙරෙනවා . ලේ බිල බෝල වගේ වෙච්ච කුඩල්ලෝ .. තුවාලෙට කඩදාසියක් පුච්චලා අළු ගානවා . ඇවිදින්න යද්දී සබන් ගාගෙන යන්නේ උන් එල්ලෙන එක වලක්වන්න .
ගෙදර මිදුල ටිකයි . කඳු පළාත්වල මිදුල අඩුයි . මොකද කන්ද කපලා සමතලා කරන්න ඕනනේ . එතනින් එහාට වදුල . පුවක් කොස් අඹ ජම්බු ගස් තිබුනේ කැලේට. ජම්බු ගස් යට රතු රෙදි එලලා වගේ .කොස් ගස් යට වැල වැටිලා කුණු වෙනවා . ටිකක් ඈතට වෙන්න ජම්බෝල ගස් තිබුනා . අපි ආසයි ජම්බෝල කන්න . ලොකු අය කිව්වේ බඩේ පනුවෝ හැදෙනවා කියල . ඒත් අපි ඒවා කෑවා කැලේටම වෙලා . ඒ කාලේ වැඩිය මිනිස්සු ජම්බෝල කෑවේ නැහැ .
වියට්නාමයේ ජම්බෝල හරියට කනවා . විශාල ගෙඩි . ගැහැණු අය උදේට ගෙඩි දෙකක් යුෂ හදලා බොනවා . කෙට්ටු වෙන්න කියලා . සමහරවිට කෑමට කලිනුත් කනවා .
ඒ දවස්වල කොයික කන්නද කියලා හිතා ගන්න බැරි තරම් පලතුරු ජාති . කොයිකත් ටික ටික කටේ දාගන්නයි අපි පුරුදු වෙලා හිටියේ . කුස්සියට උඩහින් රසම රස නාරන් ගහක් තිබුනා . එතනම
ලොකු උක් පඳුරක් . බාප්පා තමයි උක් කපලා සුද්ද කරලා දුන්නේ . අපේ බාප්පා හරිම තරුණයි ඒ කාලේ . විහිලු තහළු ඉවරයක් නැහැ . අපිව ගොනාට අන්දන්න රුසියා . තෙලිජ්ජ , රා හෙම ගෙනත් කාමරේක හංගනවා .අපි එක එක්කෙනාට එන්න කියලා ටික ටික බොන්න දෙනවා . ආච්චි දැක්කොත් උන්ද ඉවරයි . ඒ හන්දා හොරාට තමයි දෙන්නේ . තෙලිජ්ජ හරිම රසයි . රා නම් මට එච්චර ඇල්ලුවේ නැහැ .
දවසක් කොහෙන්දෝ කැමරාවක් ගෙනත් තිබුනා . අපිව පේලියට හිටවලා , ඉන්දලා, නානාප්රකාර පින්තුර ගත්තා . අපිත් ඉතින් විරිත්තාගෙන පෙනී හිටියා . අන්තිමට මෙයා කැමරාව ඇරලා බක බක ගාල හිනාවුනා . රීල් නොදා තමයි අපිව රවට්ටලා තියෙන්නේ . ඔය මොනවා කලත් අපි තරහ වුනේ නම් නැහැ . කැලේ ඇවිදින්න යන්න වගේ මගෝඩි වැඩ වලට බාප්පා හරියට උදව් කළා .
එක දවසක් ගෙයින් උඩහ තියෙන ගුලන කන්දේ උඩටම නැග්ග අපි කට්ටිය . හරි හමන් පාරක් නැහැ .කඳු නැගීමේ නුතන ආම්පන්න හෙම ඇතුව නෙමේ . හරිම ලස්සන කැලේ . අමුතු ඕකිඩ් වර්ග ගොඩක් තිබුනා . ගුලන කන්ද සිංහරාජ කැලේට මායිම් වෙනවා කියලයි කට්ටිය කිව්වේ . ජීවිතේටම සරිලන අත්දැකීමක් . ඒ කාලේ මන් හරි පොඩියි . පස්සේ උසස්පෙළට උද්භිද විද්යාව හදාරන සමයේ ඒ කන්ද නගින්න තිබුන නම් තව ගොඩක් දේ ඉගෙන ගන්න තිබුනා .
දැන් නම් අර ටෙල් මේ ටෙල් ඔක්කොම කුළුණු ටික හදලා මන් හිතේ ඒ කන්ද උඩ.
ඉඳහිට පිල්ලෙන් වතුර එන ඒක නැවතුනා . හේතුව සොයන්න කන්ද උඩහට යන්න ඕන . එහෙම වෙන්නේ පුවක් පිල්ල අතරමගින් කැඩුනම හරි රොඩු හිර වුනහම හරි . මේ පීල්ලට වතුර ආවේ කන්දේ උල්පතකින්. පසු කලෙක පහල උදාගම් හෙම හැදිලා ඒවාට වතුර පොම්ප කලෙත් මේ උල්පතින් .
ගමේ පීලි මහා ගොඩක් තිබුනා . ඒවාට නමුත් තිබුනා . ලොකු හල් ගහක් ළඟ තිබුන පිල්ලේ ගමේ අය හල් ගෙඩි බඳිනවා තිත්ත යන්න . හල් ගෙඩි ගෝනියක දාල වතුරේ තැනක ගැට ගහන්න ඕන . එතකොට තිත්ත යනවා . ඊට පස්සේ පිටි හදලා පිට්ටු තම්බන්න පුළුවන් ..ම්ම්ම්ම් හරිම රසයි . කිතුල් පිටි වලිනුත් කෑම හැදුවා . මේවා හදපු හැටි මන් එච්චර දැක්කේ නැහැ . කුස්සියට වෙලා උයන පිහන එව්වා බලනවට වඩා කොච්චර වැඩ තිබුනාද අපිට .
හදල දෙන දේ කටට දා ගන්නත් වෙලාවක් නැති තරම් .
අවුරුදු කාලෙට විතරක් නෙමේ අපි මේ විනෝදය ලැබුවේ . මගුල් ගෙවල් දාන ගෙවල් ඔය කොයිකෙදිත් කට්ටිය එකතු වෙන දවස් මේ වගේ . කොටින්ම ආතාගේ මරණ ගෙදර නැන්දලා පොලවේ හැපී හැපී විලාප දුන්නා . අපි ළමයි නට වගක් නැහැ . ඔහේ සෙල්ලම් කළා .
නැන්දලාගේ මගුල් ගෙවල් වලදී නම් පුදුම සතුටක් ලැබුවා .මගුල් ගේ ඉවර වෙලා පෝරුව ගලවන්න කලින් අපි ළමයි පෝරුව උඩ සෙල්ලම් කළා . පෝරුව හැදුවෙත් අපේ තාත්ත හෙම . එයාලට හොඳට ඒ වැඩ පුළුවන් . ලොකු තාත්තලා නැන්දලගේ මාමලා 71 අත්දැකීම් තිබුන අය. ඒ අයගේ දේශපාලන කතා වලට හොට දාන්නත් මන් ආස කළා . 80 දශකයේ මන් පොඩි වුනත් මේ කයි කතන්දර අහල සැහෙන ඔලුව මෝරලා උන්නේ .
එක මාමා කෙනෙක් ඇර හැමෝම ජේ ආර් ට කැමැත්තෙන් කතා කළා . 90 විතර වෙද්දී අපිටත් දේශපාලන උණ බෝවෙලා . මහප්පලා හෙම පෙනුනේ හරිම මෝඩයින් විදිහට . නිස්කාරනේ තර්ක විතර්ක
කළා . දවසක් කට්ටිය කෙහෙල් කැනක් කකා ඉවර වෙනකම්ම් වාද කළා .
දැන් නම් හිනහත් යනවා .
මේ ලොකු එක් රැස්වීම් ඇරුනම අනිකුත් නිවාඩු කාලවලත් ඇතැම් විට ගමේ යන්න අවස්ථාව ලැබුනා . .අක්කයි මමයි හෝ මන් තනියම . එතකොට කතන්දරේ සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනස් . එතකොට තව ළමයෙක් දෙන්නෙක් ඉන්න ඇති . නැත්නම් තනියමම හිටි වෙලාවලුත් තිබුනා . එතකොට දැක්කේ ගමේ සාමාන්ය දින චරියාව . කරන්න එච්චර දේකුත් නැහැ .
ආතාගේ කාමරේ පොත් රාක්කෙ තිබුන පොත් සේරම කියවන්නත් . අටුවේ තිබුන පරණ ශ්රී සඟරා , රසවාහිනී එලියට ගන්නෙත් මේ වගේ වෙලාවල . උඩහ වත්තේ ගෙදර චිත්රකතා එකතුවට වහ වැටුනෙත් මේ කාලවලදී . උඩහ වත්තේ ආච්චි අටුකොසුයි යකා ගහපු පොලුයි දෙනවා . ඒවා කකා තමයි පත්තර කියවන්නේ . එහෙ නැන්ද කෙනෙක් හිටියා හරියට විහිලු කරන . මගේ කැවුම් පෙරේතකම දන්නා නිසා දවසක් '' චුටි දුවේ මෙන්න අලුත් කැවුම් ජාතියක්'' කියල රවුම් බෝල ජාතියක් ගෙනත් දුන්න . කාල බැලින්නම් ලුණු දෙහි ...තාමත් කට ඇඹුල වගේ මතක් කරද්දීත් .
චුටි නැන්දා A /L කරනවත් මට මතකයි එයා පාඩම් කලේ ඈත ගලක් උඩ වාඩි වෙලා . එයා විවාහ වෙලා යන්න කලින් ගෙදරට යන ගල් වැටිය දෙපැත්තේ ලස්සනට මල් හිටවල තිබුනා . හැමදාම හවසට වතුර දානවා . බුත්සරණ , බුනිල වගේ මල් තමයි ගල් වැටිය දෙපැත්තේ තිබුනේ . මිදුල නම් ඇන්තුරියම් ,රෝස , පිච්ච මල් පිරුන මල් උයනක් . ඔව්ව දැක්කම අපිත් තන්හාවට අතු කපන් එනවා . සමහර ඒවා බාල්දි වල පරිවාස සමයක් ගත කරද්දීම මැරිලා යනවා . හිටෙව්වත් අර වගේ මල් එන්නේ නැහැ .
දේශගුණ වෙනස නිසා . ඒ කාලේ අපේ ගම නුවර එළියේ පිපෙන මල් පවා හිටවන්න පුළුවන් සිසිල් පළාතක් .
ඉඳහිට එහෙ යන අම්ම කිව්වේ දැන් නම් ඒ පැත්තත් වේලිලා කියලයි . අර ඔලුව ඇල්ලුවම බෙල්ල කඩන යන තරම් ලොකු වතුරක් ආපු පිලි වලත් දැන් පුංචි කෙස් ගහක් විතරලු වතුර . ගොඩක් හින්දිලම ගිහින් . දෙවෙනි පරම්පරාව ගෙවල් හැදුවා . ඕනෑවටත් වැඩිය ගස් කැපුවා. එක අල්මාරියක් ඕන තැනට තුනක් හදා ගත්තා .
හැමෝම ගේ ඉඩමේ තේ වවන්න ගත්ත . ආච්චිලා ඉන්න කාලේ ගමම නෑයෝ. ගෙවල් වලට එක එක නම් තිබුන . නාවල ගෙදර , හල් ලිඳ , පතින්ගස්වත්ත ..හැබැයි හැමෝම නෑයෝ. ඉඩම් වලට මායිම් තිබුනේ නැහැ . කටවචනෙන් තිබුන සම්මතයන් මිස . පසු කලෙක ජනගහනය වැඩි වෙද්දී ඉඩකඩම් බෙදා ගැනීමේදීත් පොඩි පොඩි ප්රශ්න වෙන්න ඇති . සමහර විට තැනිතලා තැන් වල ගෙවල් හදන්න කාටත් ඕන වෙන්න ඇති .
ආච්චිගේ අය්යල කොළඹ හිටියත් එයාල මියගියහම අළු තැන්පත් කලේ ගමේ ලොකු ගල් දෙකක් උඩ . ඒ අපි උපදින්නත් කලින් . එයිනුත් එකක් උඩ නගින්න හැකි . එතනට නැග්ගම රක්වාන කඳු වැටිය ලස්සනට පේනවා . රක්වාන ඇල්ලත් එක්කම . ඔය කඳු වැටියේ තියන විශේෂම දේ තමයි රාවණා කපොල්ල . අහල තියේද . රාවණාගේ දඬු මොනරය හැපිලලු එතන කඩතොල්ලක් ඇති වුනේ .
පින්තුරය නම් ගත්තේ ගුගල් වලින්
පුංචි කාලේ ඒ ගල උඩට නැගලා මන් දුටුවේ ඈත සිහින දේශයක් . මැරුණ කෙනෙක්ගේ අළු තැන්පත් කරලා කියල කිසිම බයක් හෙම තිබුනේ නැහැ . ඒ ආතා කවියෙක් නිසා අපි එතන ඉඳන් දකින සිහින කවදා හරි කවි වෙලා ලියවෙයි කියල එයා හිතන්න ඇති .
ඒ ගල කිට්ටුව තමයි අපේ ආතලගේ මය්යෝක්ක කොරටුව තිබුනේ . ආතා වැඩ කරද්දී ආච්චි මය්යෝක්ක තම්බලා [කොච්චි සම්බෝල එක්ක ] ප්ලේන්ටි ත් එක්ක අරන් එනවා . කෙල ගිල්ලට වැඩක් නැහැ දැන් .
ආච්චි පුවක් ඇහිඳින කොට අපිත් වෙනම මල්ලකට එකතු කරනවා . ඒ ටික විකුණන සල්ලි අපිට ලැබෙනවා . කුඩල්ලෝ හින්දා මේක හරිම අමාරු වැඩක් . ගස් වල පුවක් කන්න ආපු රිලව් අපිට බයක් හෙම නැහැ .
කහවත්ත නගරයෙන් ගලන වේ ගඟ මඩ පාටයි . රත්නපුරේ හරියේදී කළු ගඟයි වේ ගඟයි එකතු වෙනවා . ටිකක් දුරට යනකම් පාට වෙනස පැහැදිලිව පේනවා .වේ ගඟ ඒ පාට වුනේ මැණික් ගරලා හින්දද මන්දා .
අපේ නෑදැයෝ වැඩියම හිටියේ රත්නපුරය , කහවත්ත , පැල්මඩුල්ල පැත්තේ . ඒ හින්දා ඒ පළාත් ගැන හොඳටම දැන ගෙන හිටියා . එකක් ඒවායේ ඇවිදලා . අනික මහගෙදරට එක්කහු වෙන නෑයින්ගේ කතා වලට ඇහුන්කන් දීලා . ගමේ සමහර තරුණ අය මැණික් ගරන්න ඈත පැති වලට ගිහින් අවුරුද්දට ගමේ එනවා . ඒ අයගෙන් විස්තර අහන ඉන්න එකත් ලොකු විනෝදයක් වුනා . අපේ ගෙදර කෝප්පයක් පුරවලා එච්චර වටිනාකමක් නැති ''දලන් '' කියන ගල් වර්ගය තිබුනා . ඒ අර මැණික් ගරන අයගෙන් ඉල්ලා ගත්තු ඒවා . ඒවා අපි සෙල්ලමට අරගෙන නැති කළා . මට මතකයි මැණික් ලැබිලා හදිසියේ පෝසත් වෙච්ච අය . ඒ අය ටක් ගාල අඳුනන්න හැකි . අලුත් ඇඳුම් ඇඳලා.. රත්තරන් මුදු මාල දාල තරුණයෙක් හිටියොත් හිතා ගන්න පුළුවන් මැණිකක් ලැබිල කියල .
. නිවාඩු ඉවර වෙලා ගෙදර එද්දී ලොකු දුකක් දැනුනේ නම් නැහැ . අපි ඉස්කෝලේ යන්නත් ආස නිසා .
ගම ගැන ලියන්න මතක කප්පරයි . විටින් විට ඉඩ ඇති විටක ඒවා ලියවෙයි .
මන් ආච්චි නැති වුනාට පස්සේ ගමේ ගියේ විවාහ වෙලා දුලා ඉපදුනටත් පස්සේ . එත් එක වතාවයි . එකක් ආච්චි කියන්නේ පවුලේ මුදුන් මුල . මුදුන් මුල මැරුණමගහකින් වැඩක් නැහැ . අනික ඒ ලස්සන දැන් නැහැ . ලොකුම දේ අපි ගොඩක් දිහා වල ඇවිදලා ගොඩක් දුර ගිහින් . ළමාවියේ සතුට ලබපු දේවල් දැන් පුංචි දේවල් .
ඉතින් ඒ ලමයටම ඒ ලස්සන ලෝකේ ඉන්න ඉඩ දෙනවා මිසක් වයසින් මෝරපු මන් ඔය ගමන් ආයේ ගිහින් මගේ හිතේ ඉන්න ළමයාගේ සතුට නැති කරන්නේ මොකටද .
Labels:
අතීතයේ මිහිරි මතක
Monday, 23 April 2012
ගම සහ අවුරුදු මතක
අවුරුද්දට ගමේ යන්න තමයි අපේ පරම පැතුම වුනේ . ගෙදර ගිනි මොලවන්න ඕන කියල අම්මගේ තදබල විරෝදය හින්ද කලාතුරකින් අවුරුදුවල ගමේ ගියේ නැකත් වලින් පස්සේ . ඒ ඇරුනම අනික් හැම පාරම නැකත් වලට කලින් ගමේ ගියා . ඇඹිලිපිටිය බස් එකේ ගියොත් කහවත්තෙන්ම බහින්න පුළුවන් . රත්නපුරේ බස් එකේ ගියොත් තව බස් එකකට මාරු වෙන්න වෙනවා .වීදුරුවක් ළඟ සිට එකක් ලැබෙනවා කියන්නේ සුපිරි වාසනාවක් . අවිස්සාවේල්ල කිට්ටු වෙද්දී කඳු පේන්න පටන් ගන්න කොට මට හරිම සතුටුයි. පාරේ ඒ පැත්තට මේ පැත්තට මාරු වේවි යන පුංචි කෝච්චි පාර දිහා බලන් යන්නත් මන් හරි ආසයි . රත්නපුරේදී බස් එකට නගිනවා නාරං සහ ඉඟුරු දෝසි වෙළෙන්දෝ . සුවඳම සුවඳ ජමනාරන්. මෙහෙත් තියනවා ඒ ජාතියේ නාරන් . කන හැම වෙලේම අර පරණ සුවඳ මතක් වෙනවා .
කහවත්තෙන් බැස්සම තමයි අමාරුම රාජකාරිය . මහ ගෙදර ලඟට බස් තිබුනේ නැහැ . වාහන යන පාරක් තිබුන වුනත් අද වගේ ත්රිවිල්තිබුනේ නැහැ . මගට යන බස් එක ගියෙත් වෙලාවකට .පයින් යන්නත් විදි කීපයක් තිබුනත් කවුරුත් කන්ද නැග්ගේ පයින් යන කෙටි පාරෙන් . ගමේ අය අඩියට දෙකට අපිව පහු කරන් ගියා . තාත්තට හය්යෙන් යන්න පුළුවන් . අපිට නම් ඉතින් දනිස් රිදී රිදී බාගෙට පන යනවා . එකම හොඳේ අතරමග තැනින් තැන සිතල දිය වෑහෙන පිල්ලවල් වලින් මුණ සෝදා ගත්තම දැනෙන සනීපය .
අන්තිමට සැනසීමක් දැනෙන්නේ ආච්චිලගේ ගෙවල් පහල නාගහ දකිද්දී . එතන තරමක තැන්නක් . එතනට මහගෙදර වඩිම්බු පෙළත් එක්ක උළු වහලේ පේනවා . නාගහ ලඟින් උඩට ගල් පඩිපෙළ . ගල් පඩි පෙලට උඩින් ඉස්තෝප්පුවේ කණුවකට හේත්තු වෙලා ආච්චි අපි එනකම් බලන් ඉන්නවා . අපිව පහුකරන් ගිය කෙනෙක් අපි එන බව කියන්න ඇති . එතනින් පස්සේ සියලු දුක් වෙහෙසවල් ඉවරයි . ආච්චිගේ ආදරය ..නැන්දලගේ සුරතල් බාප්පාගේ විහිලු , ලෝකෙම හරිමලස්සනයි එතකොට .
කන්දේ ඈත උල්පතකින් පුවක් පිල්ලයක් දිගේ සිතල වතුර කුස්සිය දොරකඩටම එනවා . මහගෙදර දවස් පුරාම බත් තිබුනා මෙසේ උඩ. කෙනෙක් ආවොත් බත් කන්නයි අඬ ගහන්නේ දවසේ කොයි වෙලේ වුනත් . අදත් ගෙදරට ගොඩ වෙන කෙනෙක් බඩගින්නේ යවන්නට හිත නොදෙන්නේ අපිට ජාන වලින් ඒ ගතිගුණ ලැබිලා නිසා වෙන්න ඇති .
ඒ කාලයේ බත් වලට මාළු පිනි ගොඩක් හදන්නේ නැහැ .පරිප්පු , වම්බටු , මැල්ලුම් වගේ දේවල් තමයි . සැමන් බැදුම තමයි නිතර මාළු වෙනුවට හැදුනේ . කඳු පළාත්වලට මාළු ආවේ නැහැනේ වැඩිය . මස් නම් උයපු බවක් මතකම නැහැ . පිල්ලෙන් වතුර ගලන පාරේ කොහිල තිබුනා හිටවල . හේනක් තිබුනා මය්යෝක්ක බතල හෙම තියෙන . කැරන් කොකු මාලුව ආච්චි රසට ඉවුවා . ඔයින් දෙකක් තුනක් තමයි බතට ඉවුනේ .
අලුත් රතු හාලේ බත් නිසාත් බඩගිනි නිසාත් හොඳටම කන්න පුළුවන් . බත් කෑවට පස්සේ කැවිලි කන්න පුළුවන් . ඒ වෙනකොට ළමයි ගොඩක් එකතු වෙලා මහ ගෙදරට . ළඟ ඉන්න අයයි දුර ඉන්න අයයි. තාත්තගේ පවුලේ නම දෙනෙක් . පොඩි අය ගොඩයි . බොහොමයක් ළමයි අවුරුද්දට එහෙ එනවා . හැමෝම මේසෙට වැඩි වෙලා කැවුම් කද්දී ආච්චි මට විතරක් පොඩි මුට්ටියකට කැවුම් දාල කුස්සියේ බංකුවක් තියල වාඩි කරවනවා .
මට සැහෙන ප්රසිද්ධියක් තිබුනා මේ කැවුම් කෑමේ පෙරේතකම ගැන . මොනවා වෙනස් වුනත් කැවුම් කෑමේ ආසාව නම් තවමත් එහෙමමයි .
අනික් පළාත්වලදී කොණ්ඩ කැවුම් රත්නපුරේදී හැඳි කැවුම් වෙනවා . එකම මිශ්රණය වුනත් හැඳි කැවුම් හදන්නේ කොණ්ඩේ නැතුව . ආච්චිට ආස්මි හදන්නත් පුළුවන් හොඳට . ආස්මි මිශ්රණය තෙලට වත් කරන්නේ අතේ ඇඟිලි වලින් . ඇත්තටම ආස්මි කොච්චර රස කෑමක්ද. හැබැයි දවුල් කුරුඳු හැමතැනම නැහැනේ . කාට හරි බැරිද ඕකට ආදේශකයක් සොයා ගන්න .
ඇත්තටම ගෙදර පිටි කොටලා දර ලිප් වල ඔය රාජකාරි කරන එක කොයි තරම් ලොකු වැඩක්ද . හොඳ වෙලාවට ආච්චිලට ඉන්ටර්නෙට් හෙම තිබ්බේ නැත්තේ . හැබැයි අපේ ආච්චි පොත් කියෙව්වා . අන්තිම කලේ වෙනකම්ම රෑට පොතක් කියෙව්වා නිදාගනිද්දි . වැඩේ කියන්නේ බණ පොත් නම් නෙමේ . ආච්චි කියෙව්වේ නවකතා හෙම . ජයසේන ජයකොඩිගේ පොතක් කියවනවා මට හොඳට මතකයි .
අවුරුදු චාරිත්ර කොළඹට වඩා ටිකක් වෙනස් . ආතා මුලින්ම දෙබලක් තියෙන ලියක් හිටවනවා . ඒ උඩ අවුරුදු කුමාරයාට කෑම තියනවා . අපේ තාත්තලා ආතාට කිව්වේ අපුච්චා . ආතාට පුංචි කොණ්ඩ පොඩිත්තක් තිබුනා . වැඩි කතාවක් නැහැ . අපි පොඩි බිය මුසු ගරු සරුවක් තිබුන වගේ මතකයි හැබැයි ආතාගේ කාමරේ තිබුන පොත් රාක්කෙට බැල්ම හෙලන්න ඒක මට බාධාවක් වුනේ නැහැ . පුංචි වක් පිහියෙන් අඹ කපලා දුන්න මතකයි අපිට .
ඉතින් අවුරුදු නැකතට අවුරුදු කුමාරයට කෑම තියලා අපි හැමෝටම බත් කට කට කවනවා . අවුරුදු මේසේ විශේෂයෙන් හත්මාළුව වරදින්නේ නැහැ . ඒ පැත්තේ කජු හරිම විරලයි . හැබැයි ආච්චි කොහෙන් හරි කජු ටිකක් හොයා ගන්නවා මේකට . ජාති හතක් දානවා . මට මතක නම් නැහැ ඒ හතම . කවුරු හරි දන්නවා නම් ලියා තියන්න.
ඊට පස්සේ ගනු දෙනු . පිනි බිඳු කිව්වා වගේ මේක අපිට නම් ගනු විතරයි . බුලත් කොලේ ඔතලා සත පනහ රුපියල දෙක ලැබෙනවා . ඒ ගෙදරින් . ඊට පස්සේ ගෙවල් වලට කෑම පිඟන් බෙදීම . අපි හරිම කැමති වැඩේ . ගිය ගිය තැනින් කන්න දෙනවා . පොඩ්ඩක් වත් නොකෑවොත් හොඳ නැහැලු . අන්තිමට බඩවල් හොඳටම පිරිලා . ඒ ගෙවල් වලිනුත් බුලත් කොලේ ඔතලා සල්ලි ලැබෙනවා .
මෙහෙ චීන අවුරුද්දට ලස්සන කවර වල දාල ළමයින්ට ලකී මනි දෙනවා . බලන් ගියහම අපිටත් බුලත් කොලේ ඔතලා ලකී මනි ලැබිලානේ.
ඉතින් අවුරුදු කාලෙට අපි හරි පෝසත් .
අපි පොඩි කාලේ ඇටඹ ගහක ලොකු ඔන්චිල්ලාවක් බඳිනවා . හරිම උසයි . බඩ පපුව දනවා උඩ යද්දී . ඔන්චිල්ලාව බැන්දේ වෙනිවැල් වැලකින් බවයි මතක . එක වරක් අපේ පුංචි කෙනෙක් ඔන්චිල්ලවෙන් වැටුනා . කලන්තේ හැදිලා අපි හරිම බයෙන් හිටියේ . ආතා වක් පිහියෙන් ඔන්චිල්ලාව කපා දැම්ම . ඒ තමයි ඒකෙ අවසානය .
තව ගමේ තැනක කතුරු ඔන්චිල්ලාවක් හැදුවා මතකයි . අපි පොඩි නිසා පදින්න දුන්නේ නැහැ . අවුරුදු දවස් ගෙවුනේ හරිම සතුටින් . එක එක වයසේ ළමයි ගොඩක් හිටි නිසා අපි හරියට සෙල්ලම් කළා . පංචි දැම්ම , බට්ටෝ පැන්නා. ඇවිදින්න ගියා .
කළුවර වැටෙන කොට කට්ටිය සාලයේ එකතු වෙනවා . කතන්දර සින්දු කියන වෙලාව . මන් බාලාංශ පන්තියේ ඉඳිද්දී මන් කතාවක් කිව්වා . අපේ බනි විතර ඇති . උස නැති නිසා බංකුවක් උඩ නැගල කතාව කිව්වේ .
''ඔන්න එකමත් එක රටක ගෙඹි අම්මෙකුයි පුතෙකුයි හිටියා . දවසක් අම්ම ගමනක් යනකොට පුතාට ලුණු ටිකක් දුන්න සුද්ද කරලා තියන්න කියල . පුතා ලුණු ටික කාල දැම්ම . අම්ම අවහම පොතු ටික විතරයි . අම්ම තරහ ගිහින් පුතාට ගැහුවා . [ අපේ බනි නම් මේ වැඩේට විරුද්දයි. එයාට කියද්දී නම් මේක පොඩ්ඩක් වෙනස් කළා . අම්ම ගැහුවේ හිමින් . ඊට පස්සේ උම්මා එකක් දුන්න කියල ]
ඉතින් පුතා මේ සින්දුව කිව්වා ...
''අම්ම මට ..චක් චක්
ගැහුවා මට ..චක් චක්
යනවා මන් ..චක් චක්
ගමට යන්න ..චක් චක් ''
ඒ කාලේ මට ටයන්න කියවුනේ ත යන්න විදිහට . ඔය සින්දුව කට්ටියට කොච්චර විනෝදයක් ගෙනාවද කිවොත් පසු කලෙක මාව දැක්ක ගමන් ඕක කියල විහිලු කරනවා
ඒ ළමයි සේරම ලොකු වෙලා අම්මල තාත්තලා වෙලා . එයාලටත් මට වගේ මේවා මතකද දන්නේ නැහැ .
අවුරුදු ගැන විතරක් නෙමේ ගම ගැන කියන්න ගොඩක් දේ තියෙනවා කලෙක ඉඳන් මට ලියන්න ඕන වුන .
.
කමෙන්ට් කරන්න දෙයක් නැති වෙන්න පුළුවන් . නිකන් කියවලා හරි සතුටක් ලැබුන නම් මගේ සතුට එයයි .
කහවත්තෙන් බැස්සම තමයි අමාරුම රාජකාරිය . මහ ගෙදර ලඟට බස් තිබුනේ නැහැ . වාහන යන පාරක් තිබුන වුනත් අද වගේ ත්රිවිල්තිබුනේ නැහැ . මගට යන බස් එක ගියෙත් වෙලාවකට .පයින් යන්නත් විදි කීපයක් තිබුනත් කවුරුත් කන්ද නැග්ගේ පයින් යන කෙටි පාරෙන් . ගමේ අය අඩියට දෙකට අපිව පහු කරන් ගියා . තාත්තට හය්යෙන් යන්න පුළුවන් . අපිට නම් ඉතින් දනිස් රිදී රිදී බාගෙට පන යනවා . එකම හොඳේ අතරමග තැනින් තැන සිතල දිය වෑහෙන පිල්ලවල් වලින් මුණ සෝදා ගත්තම දැනෙන සනීපය .
අන්තිමට සැනසීමක් දැනෙන්නේ ආච්චිලගේ ගෙවල් පහල නාගහ දකිද්දී . එතන තරමක තැන්නක් . එතනට මහගෙදර වඩිම්බු පෙළත් එක්ක උළු වහලේ පේනවා . නාගහ ලඟින් උඩට ගල් පඩිපෙළ . ගල් පඩි පෙලට උඩින් ඉස්තෝප්පුවේ කණුවකට හේත්තු වෙලා ආච්චි අපි එනකම් බලන් ඉන්නවා . අපිව පහුකරන් ගිය කෙනෙක් අපි එන බව කියන්න ඇති . එතනින් පස්සේ සියලු දුක් වෙහෙසවල් ඉවරයි . ආච්චිගේ ආදරය ..නැන්දලගේ සුරතල් බාප්පාගේ විහිලු , ලෝකෙම හරිමලස්සනයි එතකොට .
කන්දේ ඈත උල්පතකින් පුවක් පිල්ලයක් දිගේ සිතල වතුර කුස්සිය දොරකඩටම එනවා . මහගෙදර දවස් පුරාම බත් තිබුනා මෙසේ උඩ. කෙනෙක් ආවොත් බත් කන්නයි අඬ ගහන්නේ දවසේ කොයි වෙලේ වුනත් . අදත් ගෙදරට ගොඩ වෙන කෙනෙක් බඩගින්නේ යවන්නට හිත නොදෙන්නේ අපිට ජාන වලින් ඒ ගතිගුණ ලැබිලා නිසා වෙන්න ඇති .
ඒ කාලයේ බත් වලට මාළු පිනි ගොඩක් හදන්නේ නැහැ .පරිප්පු , වම්බටු , මැල්ලුම් වගේ දේවල් තමයි . සැමන් බැදුම තමයි නිතර මාළු වෙනුවට හැදුනේ . කඳු පළාත්වලට මාළු ආවේ නැහැනේ වැඩිය . මස් නම් උයපු බවක් මතකම නැහැ . පිල්ලෙන් වතුර ගලන පාරේ කොහිල තිබුනා හිටවල . හේනක් තිබුනා මය්යෝක්ක බතල හෙම තියෙන . කැරන් කොකු මාලුව ආච්චි රසට ඉවුවා . ඔයින් දෙකක් තුනක් තමයි බතට ඉවුනේ .
අලුත් රතු හාලේ බත් නිසාත් බඩගිනි නිසාත් හොඳටම කන්න පුළුවන් . බත් කෑවට පස්සේ කැවිලි කන්න පුළුවන් . ඒ වෙනකොට ළමයි ගොඩක් එකතු වෙලා මහ ගෙදරට . ළඟ ඉන්න අයයි දුර ඉන්න අයයි. තාත්තගේ පවුලේ නම දෙනෙක් . පොඩි අය ගොඩයි . බොහොමයක් ළමයි අවුරුද්දට එහෙ එනවා . හැමෝම මේසෙට වැඩි වෙලා කැවුම් කද්දී ආච්චි මට විතරක් පොඩි මුට්ටියකට කැවුම් දාල කුස්සියේ බංකුවක් තියල වාඩි කරවනවා .
මට සැහෙන ප්රසිද්ධියක් තිබුනා මේ කැවුම් කෑමේ පෙරේතකම ගැන . මොනවා වෙනස් වුනත් කැවුම් කෑමේ ආසාව නම් තවමත් එහෙමමයි .
අනික් පළාත්වලදී කොණ්ඩ කැවුම් රත්නපුරේදී හැඳි කැවුම් වෙනවා . එකම මිශ්රණය වුනත් හැඳි කැවුම් හදන්නේ කොණ්ඩේ නැතුව . ආච්චිට ආස්මි හදන්නත් පුළුවන් හොඳට . ආස්මි මිශ්රණය තෙලට වත් කරන්නේ අතේ ඇඟිලි වලින් . ඇත්තටම ආස්මි කොච්චර රස කෑමක්ද. හැබැයි දවුල් කුරුඳු හැමතැනම නැහැනේ . කාට හරි බැරිද ඕකට ආදේශකයක් සොයා ගන්න .
ඇත්තටම ගෙදර පිටි කොටලා දර ලිප් වල ඔය රාජකාරි කරන එක කොයි තරම් ලොකු වැඩක්ද . හොඳ වෙලාවට ආච්චිලට ඉන්ටර්නෙට් හෙම තිබ්බේ නැත්තේ . හැබැයි අපේ ආච්චි පොත් කියෙව්වා . අන්තිම කලේ වෙනකම්ම රෑට පොතක් කියෙව්වා නිදාගනිද්දි . වැඩේ කියන්නේ බණ පොත් නම් නෙමේ . ආච්චි කියෙව්වේ නවකතා හෙම . ජයසේන ජයකොඩිගේ පොතක් කියවනවා මට හොඳට මතකයි .
අවුරුදු චාරිත්ර කොළඹට වඩා ටිකක් වෙනස් . ආතා මුලින්ම දෙබලක් තියෙන ලියක් හිටවනවා . ඒ උඩ අවුරුදු කුමාරයාට කෑම තියනවා . අපේ තාත්තලා ආතාට කිව්වේ අපුච්චා . ආතාට පුංචි කොණ්ඩ පොඩිත්තක් තිබුනා . වැඩි කතාවක් නැහැ . අපි පොඩි බිය මුසු ගරු සරුවක් තිබුන වගේ මතකයි හැබැයි ආතාගේ කාමරේ තිබුන පොත් රාක්කෙට බැල්ම හෙලන්න ඒක මට බාධාවක් වුනේ නැහැ . පුංචි වක් පිහියෙන් අඹ කපලා දුන්න මතකයි අපිට .
ඉතින් අවුරුදු නැකතට අවුරුදු කුමාරයට කෑම තියලා අපි හැමෝටම බත් කට කට කවනවා . අවුරුදු මේසේ විශේෂයෙන් හත්මාළුව වරදින්නේ නැහැ . ඒ පැත්තේ කජු හරිම විරලයි . හැබැයි ආච්චි කොහෙන් හරි කජු ටිකක් හොයා ගන්නවා මේකට . ජාති හතක් දානවා . මට මතක නම් නැහැ ඒ හතම . කවුරු හරි දන්නවා නම් ලියා තියන්න.
ඊට පස්සේ ගනු දෙනු . පිනි බිඳු කිව්වා වගේ මේක අපිට නම් ගනු විතරයි . බුලත් කොලේ ඔතලා සත පනහ රුපියල දෙක ලැබෙනවා . ඒ ගෙදරින් . ඊට පස්සේ ගෙවල් වලට කෑම පිඟන් බෙදීම . අපි හරිම කැමති වැඩේ . ගිය ගිය තැනින් කන්න දෙනවා . පොඩ්ඩක් වත් නොකෑවොත් හොඳ නැහැලු . අන්තිමට බඩවල් හොඳටම පිරිලා . ඒ ගෙවල් වලිනුත් බුලත් කොලේ ඔතලා සල්ලි ලැබෙනවා .
මෙහෙ චීන අවුරුද්දට ලස්සන කවර වල දාල ළමයින්ට ලකී මනි දෙනවා . බලන් ගියහම අපිටත් බුලත් කොලේ ඔතලා ලකී මනි ලැබිලානේ.
ඉතින් අවුරුදු කාලෙට අපි හරි පෝසත් .
අපි පොඩි කාලේ ඇටඹ ගහක ලොකු ඔන්චිල්ලාවක් බඳිනවා . හරිම උසයි . බඩ පපුව දනවා උඩ යද්දී . ඔන්චිල්ලාව බැන්දේ වෙනිවැල් වැලකින් බවයි මතක . එක වරක් අපේ පුංචි කෙනෙක් ඔන්චිල්ලවෙන් වැටුනා . කලන්තේ හැදිලා අපි හරිම බයෙන් හිටියේ . ආතා වක් පිහියෙන් ඔන්චිල්ලාව කපා දැම්ම . ඒ තමයි ඒකෙ අවසානය .
තව ගමේ තැනක කතුරු ඔන්චිල්ලාවක් හැදුවා මතකයි . අපි පොඩි නිසා පදින්න දුන්නේ නැහැ . අවුරුදු දවස් ගෙවුනේ හරිම සතුටින් . එක එක වයසේ ළමයි ගොඩක් හිටි නිසා අපි හරියට සෙල්ලම් කළා . පංචි දැම්ම , බට්ටෝ පැන්නා. ඇවිදින්න ගියා .
කළුවර වැටෙන කොට කට්ටිය සාලයේ එකතු වෙනවා . කතන්දර සින්දු කියන වෙලාව . මන් බාලාංශ පන්තියේ ඉඳිද්දී මන් කතාවක් කිව්වා . අපේ බනි විතර ඇති . උස නැති නිසා බංකුවක් උඩ නැගල කතාව කිව්වේ .
''ඔන්න එකමත් එක රටක ගෙඹි අම්මෙකුයි පුතෙකුයි හිටියා . දවසක් අම්ම ගමනක් යනකොට පුතාට ලුණු ටිකක් දුන්න සුද්ද කරලා තියන්න කියල . පුතා ලුණු ටික කාල දැම්ම . අම්ම අවහම පොතු ටික විතරයි . අම්ම තරහ ගිහින් පුතාට ගැහුවා . [ අපේ බනි නම් මේ වැඩේට විරුද්දයි. එයාට කියද්දී නම් මේක පොඩ්ඩක් වෙනස් කළා . අම්ම ගැහුවේ හිමින් . ඊට පස්සේ උම්මා එකක් දුන්න කියල ]
ඉතින් පුතා මේ සින්දුව කිව්වා ...
''අම්ම මට ..චක් චක්
ගැහුවා මට ..චක් චක්
යනවා මන් ..චක් චක්
ගමට යන්න ..චක් චක් ''
ඒ කාලේ මට ටයන්න කියවුනේ ත යන්න විදිහට . ඔය සින්දුව කට්ටියට කොච්චර විනෝදයක් ගෙනාවද කිවොත් පසු කලෙක මාව දැක්ක ගමන් ඕක කියල විහිලු කරනවා
ඒ ළමයි සේරම ලොකු වෙලා අම්මල තාත්තලා වෙලා . එයාලටත් මට වගේ මේවා මතකද දන්නේ නැහැ .
අවුරුදු ගැන විතරක් නෙමේ ගම ගැන කියන්න ගොඩක් දේ තියෙනවා කලෙක ඉඳන් මට ලියන්න ඕන වුන .
.
කමෙන්ට් කරන්න දෙයක් නැති වෙන්න පුළුවන් . නිකන් කියවලා හරි සතුටක් ලැබුන නම් මගේ සතුට එයයි .
Labels:
අතීතයේ මිහිරි මතක
Saturday, 21 April 2012
..අවුරුදු ඇවිත් ගියේය
අවුරුදු ඇවිත් ගියේය . අලුත් අවුරුද්ද යනු ලැබූ නව වසර වන නමුදු බක්මහ උළෙල පවතින දින කීපය පමණි අවුරුදු කී සැනින් මට සිහි වන්නේ . එනිසාය මා අවුරුදු ඇවිත් ගියා යයි කිවේ .
කොහා තියා කපුටෙක්වත් අඬන්නේ නැතුවම , එරබදු මලක් නොදැකම අවුරුදු ඇවිත් ගියේය . කැවිලි සාදා ,පන්සල් ගොස් ,නැකතට කිරි උතුරවා , උදේ කිරිබත් කැවුම් කා අවුරුද්ද සැමරුවෙමු . ළමයින් ටිකක් හෝ මේවා දැන ගන්නට ඕනය . පුරුද්දට ලංකික නාලිකාවන් දමා තිබුනද එව්වා නම් මෙලෝ රසක් නැත . ''සෝ බෝරීන්'' කියා මටද සිතුනි . හැම නාලිකාවකම කට්ටියක් වටවී කියවයි . මේ ගැන රංග මගේ ලෝකයේද කියා තිබුණි .
ඊයේ පෙරේදා දවසක ආසියානු ගෑණු සංගමයට අපි වගේම අවුරුදු කන රටවල් තුනක් සහ ලංකාව අවුරුදු කන හැටි අනික් අයට පෙන්වන්නට තීරණය කර තිබුණි . මේ සංගම් වල ඉන්නේ ගෑණු පමණකි . පිරිමින් ඇවිත් ඉන්නේ රස්සා වලටය . ගෑණුන් නිකන් ඉන්න විට ''සෝ බෝරීන් '' නිසා මෙව්වගෙ සංගම් අටවා ගනිති . වැරද්දක් නැත . මගේ විරුද්ධත්වයක්ද නැත . මාත් මේ බැඳෙන වද නැද්ද කියා සිතා සිතා සිටිමි . ඉතින් මේ කාන්තා අවුරුදු උළෙලට අපිටද ආරාධනා ලැබිණි . එය නම් තරමක් රසවත්ය . ඇසු කාරණා අනුව මේ හැමෝගෙම අවුරුදු බොහොම සමානය..
තායිලන්තයේ නම් අවුරුද්දට ''නාගැනීම '' සිදුවේ . මුලින්ම බුදු පිළිම නාවා ඉන්පසු එකිනෙකා වතුර විද ගනී . අවුරුදු සමයේ අධික රස්නය නිසා මේ පුරුද්ද ඇති වුවා විය හැක .
මියන්මාරයේ දීත් වතුර විදීම සිදුවේ . නමුත් ඒ අප්රේල් 12, සිට 16 තෙක්ය . අවුරුදු දිනය ලෙස සලකන්නේ 17 ය . හාල් පිටි වතුරින් අනා ගුලි සාදා උතුරන වතුරට දමන අතර ඒවා උඩ පාවීම සෞභාගය ලඟා වීමේ ලකුණකි . අපේ කිරි ඉතිරවීම වගේම යයි සිතේ .
නේපාලයත් මේ අවුරුද්ද සමරයි . සාමානය හින්දු පුද පුජා සහ මුදල් තෑගි දීම ඔවුන්ගේ සිරිතයි .
අලුත් අවුරුද්දට මුදල් දීම නම් කොහෙත් කෙරෙයි .
චීන අවුරුද්දේද ''ලකී මනි '' කියා ලස්සන පොඩි කවර වල දමා මුදල් තෑගි දේ . විශේෂයෙන් ළමයින්ට , සේවකයින්ට මේ මුදල් ලැබේ .
ඉන්දියාවේත් විශේෂයෙන් දකුණු ඉන්දියාවේ මේ අවුරුදු සරනු ලබයි . සිරිත් විරිත් පළාතෙන් පළාතට වෙනස් වන බවයි කියවෙන්නේ .
කොයි රටෙත් අවුරුද්ද යනු අස්වනු කපා ගෙට ගත් සතුට සැමරීමත් ., වසර පුරා ඒකාකාරී වැඩ ගොන්නෙන් මිදීමත් මුල් කොට ගෙන ඇති වුවක් බවයි මගේ මතය .
අපේ ළමයින්ට අවුරුදු එතරම් චමත්කාරයක් නොවේ . එහෙත් මම නම් බක් මහේ අසිරියෙන් අපමණ ආනන්දයට පත් ළමයෙක්මි . අවුරුද්ද ගැන මිහිරිම සුන්දරම ළමා මතක ගොන්නක හිමිකාරියක්මි. මේ අවුරුද්දේ ඒ මතක ලියා තබන්නට හැකිය . පරිගණකය ලෙඩ වී පසුගිය දිනවල හරි හමන් බ්ලොග් බැලීමක් නොවිය .
බක් මහේ අවුරුදු නිවාඩුව එනතුරු අපි බලා සිටියෙමු . හිතු විටක ගන්නට කඩ පිලක් ගානේ ඇඳුම් එල්ලා නොතිබූ යුගයක අලුත් ඇඳුමක් ලැබීම විශේෂිත විය . අඩුවෙන් තිබු තරමට අගයද වැඩිය . ගෙදරට අඳින්නට චීත්ත ගවුමකුත් ගමනට අඳින්නට තරමක් හොඳ ඇඳුමකුත් මසා දෙන්නේ අම්මාය . ඒ අම්මගේ දුවලා නම් ඇඳුමක් මහන්නට ඉගෙන නොගත් බව ලජ්ජාවෙන් වුවද කිව යුතුය . ඒ චීත්ත ගවුම් වල සුවඳ අද වගේ මතකය .
කැවුම් තැනුයේ ගෙදරම පිටි කොටාය. හාල් පොඟවා වංගෙඩියේ කොටා පෙනේරයෙන් හලාගෙන කැවුම් සැදීම වැඩ රාශියකි. එහෙත් ඒවා කරදරයක් ලෙස සිතු බවක් මතක නැත . සිඟිති අත් වලින් අපිද උදව් කළෙමු . පෙනේරයෙන් පිටි හැලීම හරිම අමාරු කාරියකි . අතිරස වලට අනන පිටි ගුලියෙන් කුඩා බෝල සාදා වඩවා දීමට මන් හරි කැමති අමුවෙන්ම ටික ටික කටේ දාගන්නට ආසා නිසාය . අද කල්පනා කරන විට අම්මා ද එදවස කැවිලි සාදන්නට පර්යේෂණ මට්ටමේ සිටි බව සිතේ . අලුවා සදන්නට ගොස් වැරදුන වාර අනන්තය . නොවරදින කැවිලි වුයේ අතිරස , මුන් කැවුම් සහ කොකිස් ය . අම්මාගේ අම්මා ට හොඳින් කැවිලි සදන්නට හැකි වූ බව කිව යුතුමය . කෙසේ වුවත් අද මා උයන පිහන සියලු ලාංකීය කෑම වර්ග එදා ළමයෙකු ලෙස අම්මා උයන අයුරු බලා සිට උගත් දේය. විවා පත් වී යන තුරු තනිවම බතක් උයා නැති මා අද යම් තරමකට හොඳ මට්ටමේ කෑම සාදන අතර එයට ''පර්යේෂණාගාර මියෙකු වුවෙමියි'' ඉඳහිට සමහරුන්ගේ කතන්දර අසන්නට සිදුව ඇත .
මගේ විදේශීය මිතුරියන්ට නම් මගේ කෑම ඉතාම අගනේය . ඔවුන් ඒවා කන්නේ මගෙන් පමණක් වන නිසාය .
කෙසෙල් කැනක් ඉදවීම හරිම විනෝදයකි . වළක් කපා කෙසෙල් කැන වලදමා දුම් ගැස්සීම තාත්තගේ රාජකාරියකි . අවුරුදු කාලෙට අපේ ළමයින් වගේ '' සෝ බෝරින්'' කියන්නට අපි දැනන් උන්නේ නැත්තේ කරන්නට බොහෝ දේ තිබුන නිසාය . ''සෝ බෝරින් '' වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ වරදකින් නම් නෙමේ . ලෝකය කැරකෙන හැටි එහෙමය . ඒවාට මගේ විරුද්ධත්වයක් ද නැත . නුතන දියුණුව එපායයි කියා මොරදෙන්නටද මට අයිතියක් නැත . මා මේ කරනුයේ මගේ සිතේළමා මතකයන් අතගා බැලීම පමණි . මේ සටහන් ඇතැම් විට ඔබට නීරස විය හැක . මේවා සරල සහ පොදු අත්දැකීම් කියා සිතෙනු ඇත . එහෙත් මා මේ ලියන්නේ කලෙක මතකය දුබලව ගිය තරමට මා ජිවත් වුවහොත් කියවා රස විඳීමටත් මේවා කොහේ හෝ ලියා තැබිය යුතු බැවිනි .
ඒ ඒ නිවාඩු කාලයන්ට අපිට කරන්නට කුමක් හෝ වැඩක් තිබිණි . අගෝස්තුවේදී සරුංගල් පිස්සුවය . සරුංගලයක් තැනීමට දවසම ගතවේ . ඉරටු හෝ බට කපාගැනීමට , තට්ටුව සැදීමට වරුවක් යයි . සව්කොළ , නුල් පාප්ප සැදීමට පිටි ගන්නට මුදලක් සොයා ගත යුතුය . කැට හාරා හෝ අම්මලාට කෙඳිරි ගා සල්ලි සොයා ගෙන කඩේ යා යුතුය . ඊළඟට සරුංගලය අලවා ගත යුතුය . සරුංගලය අනික් කොල්ලන්ගේ මාට්ටුවකට අසුවී හෝ නුල කැඩී හෝ ගහක පටලැවී හෝ විනාශ වෙන තුරු දවසම උඩ අහස දිහා බලන් සරුංගල් අරිමු . අහසේ පාවෙන අනෙකුත් සරුංගල් බලා සතුටු වෙමු . ඒ සරුංගලය නැති වූ පසු අර වයාපෘතිය යලි මුල සිට . නිවාඩුව කවදාවත් ''සෝ බෝරින් '' වුයේ නැත .
අවුරුදු නිවාඩුව නම් ඊටත් එහාය . කැවුම් කොකිස් හදන්නට ගෙවල් දොරවල් මකුළුදැල් කඩා පිරිසිඳු කරන්නට අම්මාට උදව් කළෙමු . හොඳින් ගැලවෙන හොඳ කොකිස් අච්චු හැම ගෙදරම තිබුනේ නැත . තිබුනේ ගමේ ගෙවල් කිපයකය . අපේ ගෙදරට කිලෝමීටරයක් පමණ දුරින් වූ නදී අක්කලාගේ ගෙදර ගොසින් ගෙනා සමනල් කොකිස් අච්චුව හරිම ලස්සනය . කොකිස් අච්චුව ගේන්නට ගිය විට ඒ වත්තේ වෙරළු අහුලාගෙන අක්කලා සමග ටිකක් සෙල්ලමටද ඉඩක් ලැබේ . අපිට බොහෝ කලකට පෙර දිග ගිය ඒ අක්කලා අද කොහේ ඉන්නවාදැයි නොදනිමි . සැබවින්ම අතීතයේ හමු වූ සුන්දර මිතුරු මිතුරියන් අද කොහේ කොහේ ඉන්නවාදැයි නොදනිමි . ඒ ගැන විටක සියුම් දුකක් ඇති වුන ද ඔවුන් චීත්ත සන්තානයේ යස අපුරුවට ඉන්නා ඉන්නා බව මට සිතේ . ආපසු ගමට ගොස් වරිච්චි බිත්ති කුහර වල සැඟවූ නිධන් සොයනා ''අපු '' මෙන් සිත නමැති බිත්තියේ කුහර වල සැඟවූ අතීත මතකයන් අතගා බලන්නට මමද ආසා ය .
ගෙවල් අස් පස් කලද කැවුම් තැනුවද මොන දේ කලද අවුරුද්දට ගෙදර හිටියේ කලාතුරකිනි . නිවාඩුව ලබද්දීම අපගේ පරම පැතුම වෙනකකි . කොයි වේලේ ගමේ යන්නට ලැබේදැයි කියාය . ගමින් කොළඹට ආ අපේ තාත්තා හිතින් උන්නේ ගමේය . වයසට ගොස් කවදා හෝ ගමට යන්නෙමියි ඔහු හිතා උන්නේය . එහෙත් ඔහුට කොළඹම නවතින්නට සිදුවිය . ජීවිතය එහෙමය .
අපිත් අම්මගේ නෝක්කාඩු මැද වුවද ගමට පැන ගැනීමට ඇඟිලි ගැන්නෙමු. වැඩි චන්දය බලවත්ය . ඇතැම් විට නොනගතයට පෙරම අපි ගමේ යමු . අපේ අවුරුදු ගමන හරිම දිගය . කෙටියෙන් ලියා ඉවර කරන්නට බැරිය . අද හෙට හෝ කවදා හෝ ඉතුරු ටික ලියමි .
ජිවිතයේ එක එක යුගයන් වෙන් කිරීමට හොඳම නිර්ණායකය සිංහල අවුරුද්දයි . ප්රශ්න නොකරම සියල්ල රස විඳි ලස්සන ළමා කාලය . ...සියල්ල විද්යාවෙන් ඔප්පු කරන්නට තැත්කළ පුර්ව ගැටවර විය ..කැරලිකාර යව්වනය ..දරු මල්ලන් ලබා ජීවිතය සන්සුන් වන කාලය .....බැහැර ගිය දරු මුණුබුරන් අවුරුද්දකට වරක් වත් ඒ යයි පෙරුම් පුරන අවසාන සමය ...
අගක් මුලක් නැති කතන්දර ගොඩක් වුවාට සමාවන්න . මේවාගේ ලිපි වලට කමෙන්ට් කිරීම අමාරු වගත් දනිමි . හිතු විට ලියාගෙන යනවා මිස වෙන කුමක් කරන්නද . වෙනස් වෙන්නට දැන් පරක්කු වැඩිය .
ලැබූ අලුත් අවුරුද්දේ සැමට සතුට ලැබේවා !!!!
කොහා තියා කපුටෙක්වත් අඬන්නේ නැතුවම , එරබදු මලක් නොදැකම අවුරුදු ඇවිත් ගියේය . කැවිලි සාදා ,පන්සල් ගොස් ,නැකතට කිරි උතුරවා , උදේ කිරිබත් කැවුම් කා අවුරුද්ද සැමරුවෙමු . ළමයින් ටිකක් හෝ මේවා දැන ගන්නට ඕනය . පුරුද්දට ලංකික නාලිකාවන් දමා තිබුනද එව්වා නම් මෙලෝ රසක් නැත . ''සෝ බෝරීන්'' කියා මටද සිතුනි . හැම නාලිකාවකම කට්ටියක් වටවී කියවයි . මේ ගැන රංග මගේ ලෝකයේද කියා තිබුණි .
ඊයේ පෙරේදා දවසක ආසියානු ගෑණු සංගමයට අපි වගේම අවුරුදු කන රටවල් තුනක් සහ ලංකාව අවුරුදු කන හැටි අනික් අයට පෙන්වන්නට තීරණය කර තිබුණි . මේ සංගම් වල ඉන්නේ ගෑණු පමණකි . පිරිමින් ඇවිත් ඉන්නේ රස්සා වලටය . ගෑණුන් නිකන් ඉන්න විට ''සෝ බෝරීන් '' නිසා මෙව්වගෙ සංගම් අටවා ගනිති . වැරද්දක් නැත . මගේ විරුද්ධත්වයක්ද නැත . මාත් මේ බැඳෙන වද නැද්ද කියා සිතා සිතා සිටිමි . ඉතින් මේ කාන්තා අවුරුදු උළෙලට අපිටද ආරාධනා ලැබිණි . එය නම් තරමක් රසවත්ය . ඇසු කාරණා අනුව මේ හැමෝගෙම අවුරුදු බොහොම සමානය..
තායිලන්තයේ නම් අවුරුද්දට ''නාගැනීම '' සිදුවේ . මුලින්ම බුදු පිළිම නාවා ඉන්පසු එකිනෙකා වතුර විද ගනී . අවුරුදු සමයේ අධික රස්නය නිසා මේ පුරුද්ද ඇති වුවා විය හැක .
මියන්මාරයේ දීත් වතුර විදීම සිදුවේ . නමුත් ඒ අප්රේල් 12, සිට 16 තෙක්ය . අවුරුදු දිනය ලෙස සලකන්නේ 17 ය . හාල් පිටි වතුරින් අනා ගුලි සාදා උතුරන වතුරට දමන අතර ඒවා උඩ පාවීම සෞභාගය ලඟා වීමේ ලකුණකි . අපේ කිරි ඉතිරවීම වගේම යයි සිතේ .
නේපාලයත් මේ අවුරුද්ද සමරයි . සාමානය හින්දු පුද පුජා සහ මුදල් තෑගි දීම ඔවුන්ගේ සිරිතයි .
අලුත් අවුරුද්දට මුදල් දීම නම් කොහෙත් කෙරෙයි .
චීන අවුරුද්දේද ''ලකී මනි '' කියා ලස්සන පොඩි කවර වල දමා මුදල් තෑගි දේ . විශේෂයෙන් ළමයින්ට , සේවකයින්ට මේ මුදල් ලැබේ .
ඉන්දියාවේත් විශේෂයෙන් දකුණු ඉන්දියාවේ මේ අවුරුදු සරනු ලබයි . සිරිත් විරිත් පළාතෙන් පළාතට වෙනස් වන බවයි කියවෙන්නේ .
කොයි රටෙත් අවුරුද්ද යනු අස්වනු කපා ගෙට ගත් සතුට සැමරීමත් ., වසර පුරා ඒකාකාරී වැඩ ගොන්නෙන් මිදීමත් මුල් කොට ගෙන ඇති වුවක් බවයි මගේ මතය .
අපේ ළමයින්ට අවුරුදු එතරම් චමත්කාරයක් නොවේ . එහෙත් මම නම් බක් මහේ අසිරියෙන් අපමණ ආනන්දයට පත් ළමයෙක්මි . අවුරුද්ද ගැන මිහිරිම සුන්දරම ළමා මතක ගොන්නක හිමිකාරියක්මි. මේ අවුරුද්දේ ඒ මතක ලියා තබන්නට හැකිය . පරිගණකය ලෙඩ වී පසුගිය දිනවල හරි හමන් බ්ලොග් බැලීමක් නොවිය .
බක් මහේ අවුරුදු නිවාඩුව එනතුරු අපි බලා සිටියෙමු . හිතු විටක ගන්නට කඩ පිලක් ගානේ ඇඳුම් එල්ලා නොතිබූ යුගයක අලුත් ඇඳුමක් ලැබීම විශේෂිත විය . අඩුවෙන් තිබු තරමට අගයද වැඩිය . ගෙදරට අඳින්නට චීත්ත ගවුමකුත් ගමනට අඳින්නට තරමක් හොඳ ඇඳුමකුත් මසා දෙන්නේ අම්මාය . ඒ අම්මගේ දුවලා නම් ඇඳුමක් මහන්නට ඉගෙන නොගත් බව ලජ්ජාවෙන් වුවද කිව යුතුය . ඒ චීත්ත ගවුම් වල සුවඳ අද වගේ මතකය .
කැවුම් තැනුයේ ගෙදරම පිටි කොටාය. හාල් පොඟවා වංගෙඩියේ කොටා පෙනේරයෙන් හලාගෙන කැවුම් සැදීම වැඩ රාශියකි. එහෙත් ඒවා කරදරයක් ලෙස සිතු බවක් මතක නැත . සිඟිති අත් වලින් අපිද උදව් කළෙමු . පෙනේරයෙන් පිටි හැලීම හරිම අමාරු කාරියකි . අතිරස වලට අනන පිටි ගුලියෙන් කුඩා බෝල සාදා වඩවා දීමට මන් හරි කැමති අමුවෙන්ම ටික ටික කටේ දාගන්නට ආසා නිසාය . අද කල්පනා කරන විට අම්මා ද එදවස කැවිලි සාදන්නට පර්යේෂණ මට්ටමේ සිටි බව සිතේ . අලුවා සදන්නට ගොස් වැරදුන වාර අනන්තය . නොවරදින කැවිලි වුයේ අතිරස , මුන් කැවුම් සහ කොකිස් ය . අම්මාගේ අම්මා ට හොඳින් කැවිලි සදන්නට හැකි වූ බව කිව යුතුමය . කෙසේ වුවත් අද මා උයන පිහන සියලු ලාංකීය කෑම වර්ග එදා ළමයෙකු ලෙස අම්මා උයන අයුරු බලා සිට උගත් දේය. විවා පත් වී යන තුරු තනිවම බතක් උයා නැති මා අද යම් තරමකට හොඳ මට්ටමේ කෑම සාදන අතර එයට ''පර්යේෂණාගාර මියෙකු වුවෙමියි'' ඉඳහිට සමහරුන්ගේ කතන්දර අසන්නට සිදුව ඇත .
මගේ විදේශීය මිතුරියන්ට නම් මගේ කෑම ඉතාම අගනේය . ඔවුන් ඒවා කන්නේ මගෙන් පමණක් වන නිසාය .
කෙසෙල් කැනක් ඉදවීම හරිම විනෝදයකි . වළක් කපා කෙසෙල් කැන වලදමා දුම් ගැස්සීම තාත්තගේ රාජකාරියකි . අවුරුදු කාලෙට අපේ ළමයින් වගේ '' සෝ බෝරින්'' කියන්නට අපි දැනන් උන්නේ නැත්තේ කරන්නට බොහෝ දේ තිබුන නිසාය . ''සෝ බෝරින් '' වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ වරදකින් නම් නෙමේ . ලෝකය කැරකෙන හැටි එහෙමය . ඒවාට මගේ විරුද්ධත්වයක් ද නැත . නුතන දියුණුව එපායයි කියා මොරදෙන්නටද මට අයිතියක් නැත . මා මේ කරනුයේ මගේ සිතේළමා මතකයන් අතගා බැලීම පමණි . මේ සටහන් ඇතැම් විට ඔබට නීරස විය හැක . මේවා සරල සහ පොදු අත්දැකීම් කියා සිතෙනු ඇත . එහෙත් මා මේ ලියන්නේ කලෙක මතකය දුබලව ගිය තරමට මා ජිවත් වුවහොත් කියවා රස විඳීමටත් මේවා කොහේ හෝ ලියා තැබිය යුතු බැවිනි .
ඒ ඒ නිවාඩු කාලයන්ට අපිට කරන්නට කුමක් හෝ වැඩක් තිබිණි . අගෝස්තුවේදී සරුංගල් පිස්සුවය . සරුංගලයක් තැනීමට දවසම ගතවේ . ඉරටු හෝ බට කපාගැනීමට , තට්ටුව සැදීමට වරුවක් යයි . සව්කොළ , නුල් පාප්ප සැදීමට පිටි ගන්නට මුදලක් සොයා ගත යුතුය . කැට හාරා හෝ අම්මලාට කෙඳිරි ගා සල්ලි සොයා ගෙන කඩේ යා යුතුය . ඊළඟට සරුංගලය අලවා ගත යුතුය . සරුංගලය අනික් කොල්ලන්ගේ මාට්ටුවකට අසුවී හෝ නුල කැඩී හෝ ගහක පටලැවී හෝ විනාශ වෙන තුරු දවසම උඩ අහස දිහා බලන් සරුංගල් අරිමු . අහසේ පාවෙන අනෙකුත් සරුංගල් බලා සතුටු වෙමු . ඒ සරුංගලය නැති වූ පසු අර වයාපෘතිය යලි මුල සිට . නිවාඩුව කවදාවත් ''සෝ බෝරින් '' වුයේ නැත .
අවුරුදු නිවාඩුව නම් ඊටත් එහාය . කැවුම් කොකිස් හදන්නට ගෙවල් දොරවල් මකුළුදැල් කඩා පිරිසිඳු කරන්නට අම්මාට උදව් කළෙමු . හොඳින් ගැලවෙන හොඳ කොකිස් අච්චු හැම ගෙදරම තිබුනේ නැත . තිබුනේ ගමේ ගෙවල් කිපයකය . අපේ ගෙදරට කිලෝමීටරයක් පමණ දුරින් වූ නදී අක්කලාගේ ගෙදර ගොසින් ගෙනා සමනල් කොකිස් අච්චුව හරිම ලස්සනය . කොකිස් අච්චුව ගේන්නට ගිය විට ඒ වත්තේ වෙරළු අහුලාගෙන අක්කලා සමග ටිකක් සෙල්ලමටද ඉඩක් ලැබේ . අපිට බොහෝ කලකට පෙර දිග ගිය ඒ අක්කලා අද කොහේ ඉන්නවාදැයි නොදනිමි . සැබවින්ම අතීතයේ හමු වූ සුන්දර මිතුරු මිතුරියන් අද කොහේ කොහේ ඉන්නවාදැයි නොදනිමි . ඒ ගැන විටක සියුම් දුකක් ඇති වුන ද ඔවුන් චීත්ත සන්තානයේ යස අපුරුවට ඉන්නා ඉන්නා බව මට සිතේ . ආපසු ගමට ගොස් වරිච්චි බිත්ති කුහර වල සැඟවූ නිධන් සොයනා ''අපු '' මෙන් සිත නමැති බිත්තියේ කුහර වල සැඟවූ අතීත මතකයන් අතගා බලන්නට මමද ආසා ය .
ගෙවල් අස් පස් කලද කැවුම් තැනුවද මොන දේ කලද අවුරුද්දට ගෙදර හිටියේ කලාතුරකිනි . නිවාඩුව ලබද්දීම අපගේ පරම පැතුම වෙනකකි . කොයි වේලේ ගමේ යන්නට ලැබේදැයි කියාය . ගමින් කොළඹට ආ අපේ තාත්තා හිතින් උන්නේ ගමේය . වයසට ගොස් කවදා හෝ ගමට යන්නෙමියි ඔහු හිතා උන්නේය . එහෙත් ඔහුට කොළඹම නවතින්නට සිදුවිය . ජීවිතය එහෙමය .
අපිත් අම්මගේ නෝක්කාඩු මැද වුවද ගමට පැන ගැනීමට ඇඟිලි ගැන්නෙමු. වැඩි චන්දය බලවත්ය . ඇතැම් විට නොනගතයට පෙරම අපි ගමේ යමු . අපේ අවුරුදු ගමන හරිම දිගය . කෙටියෙන් ලියා ඉවර කරන්නට බැරිය . අද හෙට හෝ කවදා හෝ ඉතුරු ටික ලියමි .
ජිවිතයේ එක එක යුගයන් වෙන් කිරීමට හොඳම නිර්ණායකය සිංහල අවුරුද්දයි . ප්රශ්න නොකරම සියල්ල රස විඳි ලස්සන ළමා කාලය . ...සියල්ල විද්යාවෙන් ඔප්පු කරන්නට තැත්කළ පුර්ව ගැටවර විය ..කැරලිකාර යව්වනය ..දරු මල්ලන් ලබා ජීවිතය සන්සුන් වන කාලය .....බැහැර ගිය දරු මුණුබුරන් අවුරුද්දකට වරක් වත් ඒ යයි පෙරුම් පුරන අවසාන සමය ...
අගක් මුලක් නැති කතන්දර ගොඩක් වුවාට සමාවන්න . මේවාගේ ලිපි වලට කමෙන්ට් කිරීම අමාරු වගත් දනිමි . හිතු විට ලියාගෙන යනවා මිස වෙන කුමක් කරන්නද . වෙනස් වෙන්නට දැන් පරක්කු වැඩිය .
ලැබූ අලුත් අවුරුද්දේ සැමට සතුට ලැබේවා !!!!
Labels:
අතීතයේ මිහිරි මතක
Sunday, 8 April 2012
චම්පා ..පාලි සහ සංස්කෘත මිශ්රිත චාම් බස
කලින් ලිපියේ කි පරිදි චම්පා රාජ්ය බිහි වුනේ ජාවා පෙදෙසින් පැමිණි මිනිසුන්ගෙන් , දෙවෙනි සියවසේදී . ඒ කාලේ ඉන්දියන් බලපෑම මේ ප්රදේශයේ තදින්ම තිබුන නිසා චම්පා හි මුලික හරය වුනේ ඉන්දියන් සංස්කෘතිය . මෙයට සමගාමී ක්මෙර් ශිෂ්ටාචාරයත් එහෙමමයි . වියට්නාමයේ ප්රධාන ජාතිය වන වියට්නාම් [ Dao Viet ] අයට චීන බලපෑම ලැබෙද්දී චම්පා ට ලැබුනේ ඉන්දියන් බලපෑම .
හොඳට හෝ නරකට Dao Viet ල චම්පා විනාශ කල නිසා අද ඉන්දියන් ලක්ෂණ ඇත්තෙම නැති තරම් .
සංචාරක ව්යාපාරයට මුක්කුවක් ලෙස චාම් සංස්කෘතිය මෑතක සිට එලිබැස ඇති බවයි පෙනෙන්නේ .
අච්චර බලවත්ව තිබුන චම්පාට මොකද වුනේ කියන එක සොයා බලන්න වටිනා කාරණයක් .
කලින් ලිපියේ සහ කමෙන්ට් වල සඳහන් පරිදි 17 වන සියවසේදී සම්පුර්ණයෙන්ම යටත් වුන චම්පා රජ තුමා තම පිරිවරත් එක්ක මිකොන්ග් ගංගා නිම්නයෙන් පහුබැස ගොහින් වත්මන් කම්බෝජියාවේ පදිංචි වුනා . ඒත් සුළුතර ජාතියක් විදිහට . ඒ වෙනකොට මේ චම්පා පිරිස මුස්ලිම් වෙලා හිටියේ .
මධ්යම වියට්නාමේ ඉතුරු වුන සුළු පිරිස හින්දු සහ බුදුදහම මුලික කොට ගත්තා . අදටත් කම්බෝජියන් චාම්ලා බහුතරය මුස්ලිම් . වියට්නාම් චාම්ලා බහුතරය හින්දු සහ බෞද්ධ . හැබැයි දේශීය විශ්වාසයන් සහ ඇදහිලිත් එක්ක මිශ්ර වෙලා මේ ආගම් සියල්ලම මුලික තත්වයෙන් සැහෙන වෙනස්කම වලට බඳුන් වෙලා .
කම්බෝජියවේදී චාම් ලට පොල්පොට්ගේ කාලේදී සැහෙන වන්දියක් ගෙවන්න වුනා . පොල්පොට්ටත් අර හිට්ලර්ට වගේ ම ලෙඩක් තිබුන වෙනස් අයව විනාශ කිරීමේ . චාම් ජනතාව විශාල ලෙස ඝාතනය වුනා . ඉන්දු චීන අරගලයන් තුලත් මොවුන් සැහෙන්න පොඩි පට්ටම් වී ගියා .
වරින්වර චාම් නැගිටීම් වෙලා තියෙනවා වියට්නාමය තුලත් .නමුත් අද වෙනකොට සුළුතර ජාතියක් ලෙස අන්යයන් සමග මිශ්ර වෙමින් ජිවත් වෙනවා . චාම් බස උපතින් මැලේ- පොලිනිසියන් වර්ගයේ වුනත් පසුව පාලි සහ සංස්කෘත සම්මිශ්රණයෙන් යුතු වුනා .
අද වෙනකොට මධ්යම සහ දකුණු පළාතට වෙන්න තැන තැන විසිරුන කුඩා ජන සමුහයන්ගෙන් සමන්විතයි . සමස්ථය ලක්ෂයක් ඉක්මවන්නේ නැති තරම් . මෙයිනුත් අඩක් පමණ වෙසෙන්නේ Ninh Thuan පළාතේ Phan Rang නගරයේ . අදටත් මාතෘ මුලික සමාජයක් . පවුලේ වගකීම් දරන වැඩිමහල් දියණිය දිග යන විට වගකීම් බල දියණියන්ට අනුපිළිවෙලින් පැවරෙනවා . දියණියන් විවාහ වූ පසු වෙනම නිවසක් ඒ ආසන්නයේ ගොඩ නැගෙනවා . සැමියා ප්රයෝගිකව ගැහැනියගේ නිවසේ පදිංචියක් තමයි සිදුවන්නේ . බින්න බැසීම කියා අපි කියන පරිදි .
මේ පළාතේ ශිව දේවාලයක්ද පිහිටා තිබෙනවා.
මා සිත් ගත් කාරණයක් වන්නේ අතීතයේදී මොවුන් නිවෙස් ආසන්නයේ ලොකු ගස් වැවිමක් නොකළ කාරණයයි . රාත්රියට බකමුනන් මේ ගස්වල වසා නද දීමෙන් මළගියවුන් පැමිණේ යයි තිබු විශ්වාසය නිසා . අප කුඩා කල රෑට හඬ නගන බකමුණන් එළවීමට පොල් කටු දෙකක් සද්ද කල හැටි මට මතකයි . එදා ගහකොළ වැඩි නිසාත් විදුලි එලිය අද මෙන් වැඩිපුර නොතිබුන නිසාත් බකමුනු හඬ ගෙන දුන්නේ අමුතුම ගුප්ත හැඟීමක් .
මේ චාම් ජනතාව වී ගොවිතැන මුලික කොට ගත් අය. ඒ වගේම මැටි කර්මාන්තය ප්රසිද්ධයි . මොවුන් අප දන්නා සක පෝරුව භාවිතා නොකර අතින්ම මැටි නිර්මාණ එළිදක්වනවා . නමුත් වියට්නාම ජාතිකයින් නම් සකපෝරුව තමා භාවිතා කරන්නේ .
මිට අමතරව ප්රදේශය රන් කැනීමත් සිදුවෙනවා . සොයා බැලීමේදී වියට්නාමය පුරා රන් ආකාර 500 ක් පමණ ඇතිලු . අපිටත් එකක් වත් තිබුන නම් .
මේ පළාත වෙරළාසන්න නිසා අද වෙනකොට චාම් මිනිසුන් ඉස්සන් වගාව පවා සිදු කරනවා .
චාම් ජනතාවගේ තේරවිලි කීපයකින් මේ ලිපිය නිමා කරනවා .
1. දෙකොනම කඩලා කන්නේ
2.ගලවා ගත්තොත් විසිකර දමන්න හැක . නැත්නම් ගෙදර ගෙන යාමට සිදුවේ
3.කවර දෙකක් අයින් කලොත් හමු වෙයි රන්
4.රැවුල ඇති ආච්චි
5.දිග ඇදුන විට කෙලින් සිටි. කෙලින් සිටි විට සිටියි හරහට
6.වයස සියා හඬවන නරක කොල්ලා
7. කාල අහවර වූ විට මොහුගේ බෙල්ල ගැට ගසයි
8.තරුණ කල කොළ පාට ගවුමක් අඳි . වයසට ගොස් අඳින්නේ රතුය
තෝරන්නට හැකි දැයි බලන්න
මුලාශ්රයන් ..
WANDERING THROUGH VIETNAMESE CULTURE ...BY Huu Ngoc
මේ පොත ටික කලක් මෙහි සිටි හංසනී නැගණිය මට දුන් තෑග්ගක්
Sunday, 1 April 2012
චම්පා .....සැඟවුන අතීතයේ නටඹුන්
චම්පා කිව්වම 60 දශකයේ විතර හින්දි චිත්රපටයක් නැත්නම් ගෑණු ළමයෙක් ව තමයි අපිට මතක් වෙන්නේ .
චම්පා රාජධානිය ...
වියට්නාමයේ රට මැද හින්දු රාජධානිය ....හිතන්නවත් බැහැ නේද . මගේ ඉතිහාස පොතේ තිබුනෙම නැති පිටුවක් . කොටින්ම බුරාභිධාන අහල නැහැ කියන්නේ අපේ ඉතිහාස පොත් වල තිබුනේ නැහැ කියන්න ආයේ මොනවද වෙන සාක්කි .
චම්පා කියන්නේ හින්දි නමක්නේ . ඉතින් මේ හින්දි නම කොහොමද වියට්නාමෙට ආවේ . නම විතරක් නෙමේ සම්පුර්ණයෙන්ම මේක හින්දු රාජධානියක් .
පුදුමයි නේද . හැබැයි මේ අධිරාජ්යය ගොඩ නැගුවේ ඉන්දියන් ජාතිකයින් නෙමේ . ඉන්දියානුවන් නොවෙන හින්දු පිරිසක් ? තවත් පුදුමයි . මධ්යම සහ දකුණු වියට්නාමයේ විකාශ වුන මේ අධිරාජ්යය ගොඩ නැගුවේ ඉන්දුනීසියාවේ බෝර්නියෝ දුපත්වලින් ආව මිනිසුන් . එන්න ඇත්තේ මුහුදින් . මොකද කිසිම ගොඩබිම් සම්බන්ධයක් නැති නිසා .
ආරම්භය ...
සාක්කි තියෙන්නේ ක්රි .ව 2 වෙනි සියවසේ ඇරඹුනා කියල .
බෝර්නියෝ වලින් ආව කියල මානව විද්යාවෙන් ඔප්පු කලාට වියට්නාමයේ ඉන්නේ කතන්දර ශුරයෝ . අපි වගේම තමයි . එයාල [ විශේෂයෙන් චාම් අය ] අතර තියෙන්නේ වෙන කතාවක් . මධ්යම වියට්නාමයේ ''කන් හොවා'' කියන පළාතේ උන්න Lady Po Nagar කියන කුමාරිය සඳුන් කොටයක නැගල පාවෙලා යද්දී චීන කුමාරයෙක්ව හමු වෙනවා . මේ දෙන්න විවාහ වෙලා දරු දෙන්නෙක් ලැබුනට පස්සේ කුමාරිට ආපහු ගමරට එන්න ඕන වුනත් සැමියා අකමැති වෙනවා . දිය මකර රජුගේ ළමයි කතාවේ වගේමයි . ඒත් කුමාරි දරුවොත් අරන් ආයේ සඳුන් කොටේක නැගල ගෙදර එනවා . සැමියා හමුදාවක් අරන් පස්සෙන් ආවත් ඇය විසින් ඔවුන්ව පාෂාණ බවට පත් කෙරෙනවා . මේ සිද්ධිය වුනා කියන අද Nha Trang නමින් හඳුන්වන ප්රදේශයේ දී සයුර දුපත් විශාල ගණනකින් යුතු වෙනවා . ඒ අර ගල් වූ අය වෙන්ට ඇති .
විකාශය .-
දෙවන සියවසේ ඉඳන් විකාශය වෙලා 9 වෙනි සියවසේ විතර ස්වර්ණමය යුගයක් තිබිල තියෙනවා . මේ රාජධානිය තුලත් උප ප්රදේශ කීපයක් තිබුන වගේම ඒ ඒ ප්රදේශ විටින් විට සෞභාග්යමත් වෙච්ච බවයි පෙන්නේ . ඉන්ද්රපුර, අමරාවතී ,විජය , පන්දුරන්ගා , කවුතාරා කියන්නේ ඒ ප්රදේශ . සේරම ඉන්දියන් නාමයන් . සිතියමේ අළු පාට කොටස Dai Viet . කොළ පාට කොටස තමයි චම්පා . කහ පාට කම්බෝජියාව
රාජධානියට සුන්දර වෙරල තිරයක් සහිතව අනර්ග වරාය පහසුකම් තිබුනා . මේ වරායන් හරහා ඉන්දියාව සමග සම්බන්ධකම් ඇති වුනා . හින්දු ආගම වගේම අනෙකුත් ඉන්දියන් සංස්කෘතික අංගයන් ලැබුනා . රජවරු හින්දු දහම වැළඳ ගත්තා . ශිව දහම තමයි ප්රධාන වුනේ . එයිනුත් ලිංග වන්දනාව .
ඉන්දියන් අභාෂය ලද ගොඩනැගිලි දේවාල විශාල ගණනක් ඉදි වුනා . තැන තැන විසිරුන නටඹුන් එයට සාක්කි සපයනවා . මේ නටඹුන් අතර විශේෂම වන්නේ My Son කියන පළාතේ ඇති ගොඩනැගිලි සංකීර්ණය. My Son යුනෙස්කෝ ලෝක උරුමයක් ලෙස නම් කරලා තියෙන්නෙත් ඒ නිසා .
pictures by google .-
මේ My Son පළාත අයිති වෙලා තිබුනේ ඉන්ද්රපුරේට . ඒ වගේම චම්පා රාජධානිය ලෝකේ එක්ක සම්බන්ධ කල ප්රධාන වරාය තිබුනෙත් මේ ඉන්ද්රපුරේ . ඒ තමයි Hoi An . සේද මාවතට සම්බන්ධ වුන හන්දා කියන්න ඕන නැහැනේ කොයිතරම් ලෝකේ එක්ක සම්බන්ධ වෙන්න ඇත්ද කියල .
වියට්නාමේ උඩහ කොටසේ තිබුනේ Dai Viet රාජධානිය . Dai Viet ල තමයි වත්මන් වියට්නාමේ ප්රධාන ජාතිය .
උතුරින් චීනය එක්ක කෙලින්ම සම්බන්ධ වුන නිසා චීන සංස්කෘතිය තමයි රට පුරාම තියෙන්නේ . නමුත් චම්පා රාජධානිය තුල චීන අභාෂයක් දකින්න ලැබෙන්නේ නැහැ .
උතුරින් චීනය එක්ක කෙලින්ම සම්බන්ධ වුන නිසා චීන සංස්කෘතිය තමයි රට පුරාම තියෙන්නේ . නමුත් චම්පා රාජධානිය තුල චීන අභාෂයක් දකින්න ලැබෙන්නේ නැහැ .
නවවෙනි සහ 10 වෙනි සියවසේදී මහායාන බුද්ධාගම චම්පා වෙත ලඟා වුනා . එනිසා බෞද්ධ අභාෂය ලැබූ නමුත් කෙටිකලකින් යලිත් හින්දු දහම ප්රධාන තැන ගත්තා . රාජ්ය අනුග්රහය නිසා විය යුතුයි .
චම්පා බලවත්ව තිබුන කාලයේ 12 වෙනි සියවසේදී මෙයාල [වත්මන් කම්බෝජියාවේ ] එකල අන්ග්කොරියන් ක්මර් [ Angkoriyan Khmer ] ආක්රමණය කළා . දන්නවනේ Khmer තමයි කම්බෝජියාවේ බහුතර ජනවර්ගය . නොදන්නම අයට කියන්න තියෙන්නේ කම්බෝජියාව වියට්නාමයේ එක මායිමක තියෙන රටක් .
ගොඩබිමින් සම්බන්ධ වුන රටවලට ඒ කාලේ පැහැදිලි ඉරි ගහල මායිම් තිබුනේ නැහැනේ . හය්ය ඇති කෙනා අල්ල ගත්තා .
[මේ මායිම් ගැන ලස්සන වත්මන් කතා තියෙනවා ,. එව්වා පසුවට .]
මෙතනදී තත්වය තවත් වෙනස් වෙන්නේ මේ කලාපයේ රටවල් හතකින් ගලන මිකොන්ග් ගඟ නිසා මේ
රටවල් එකිනෙකට සම්බන්ධ වීම . ටිබෙටයෙන් පටන්ගෙන චීනය , මියන්මාරය , ලාඕසය , කම්බෝජියාව , තායිලන්තය හරහා ගලන ඇවිත් වියට්නාමයේ මිකොන්ග් ඩෙල්ටාවෙන් දකුණු චීන මුහුදට එක්කහු වෙන මේ ගංගාව ලෝකයේ දිගම ගංගාවන්ගෙන් එකක් .
ඉතින් මේ මිකොන්ග් නිම්නය දිගේ ගිහින් තමයි චාම් ලා කම්බෝජියාව අල්ල ගත්තේ .
හැබැයි වැඩිකලක් නොගිහින් vii ජයවර්න කියන Khmer රජතුමා මෙයාලව පසු බැස්සුවා . නමුත් Kampong Cham කියන කුඩා පෙදෙසක අදටත් චාම් වරු ජිවත් වෙනවා . පසුකලෙකත් චම්පා රාජධානිය බිඳ වැටුනට පස්සේ පලා ගිය චාම් ලත් මේ කම්බෝජියන් පළාතේ පදිංචි වුනා .
ඉතින් ප්රධාන චම්පා රාජධානියට මොකද වුනේ . පිටස්තර ලෝකේ එක්ක සම්බන්ධය නිසා සේද මාවත හරහා ආපු අරාබි ජාතිකයින් ඉස්ලාම් ආගම චම්පා වෙත ගෙනාවා . මුලින් සුළුවෙන් ඉස්ලාම් වැලඳ ගත්ත .
Dai Viet ල එහෙම කලවම් වෙන්න එච්චර කැමති වුනේ නැහැ . ප්රධාන හේතුවක් තමයි චාම් මාතෘමුලික සමාජයක් . පිතෘ මුලික Dai Viet ල කැමති වෙයි ද .
ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය සහ ආගම් වෙනත් දේශ වලින් ගත්තට චාම්වරු තමන්ගේ අනන්ය තාවයක් ගොඩ නැගුවා . එක උදාහරණයක් තමයි ගඩොල් බැඳීමට මධ්යම වියට්නාමෙට ආවේනික වුන ගහක මැලියම් යොදා ගැනීම .
අනික හින්දු ආගමත් එක්ක පොලෝ මාතාව සංකේතවත් කරමින් Po Nagar වන්දනාවත් සිදුවුනා .
චාම්වරු සැහෙන්න මිය ගියා . ඉතුරු වුන අයත් බොහොමයක් ඉස්ලාම් වුනා . මේ කාලේ වෙද්දී මේ පළාත්වලට චීන බලපෑමත් තිබුනා . සමහරු චීන සංස්කෘතියට අනුගත වුනා . 19 සියවසේදී චම්පා රාජධානිය නැත්තටම නැති වුනා . ඒ Ming Mang කියන වියට්නාම රජුගේ ප්රහාරයෙන් . මේ Ming Mang සහ ඔහුගේ පරපුර වුන Nguyen වංශය ගැන පොඩි සටහනක් තැබුවා ප්රන්ශුවාට ඉන්දු චීනය අහිමි වීම ලිපියේ . ඇත්තටම කුතුහලය ඇති අය කියවා බලන්න .
එවකට හිටි චම්පා රජු තම වැසියන් පිරිසක් සමග කම්බෝජියාවට පලා ගියා . කලිනුත් චාම් වරු හිටි Kampong චාම් පළාතේ පදිංචි වුනා . එතකොට මේ රජු ඉස්ලාම් නිසා කම්බෝජියාවේ චාම් ජනතාවගෙන් බහුතරය ඉස්ලාම් . අදටත් එසේමයි .
මෙතනදී තත්වය තවත් වෙනස් වෙන්නේ මේ කලාපයේ රටවල් හතකින් ගලන මිකොන්ග් ගඟ නිසා මේ
රටවල් එකිනෙකට සම්බන්ධ වීම . ටිබෙටයෙන් පටන්ගෙන චීනය , මියන්මාරය , ලාඕසය , කම්බෝජියාව , තායිලන්තය හරහා ගලන ඇවිත් වියට්නාමයේ මිකොන්ග් ඩෙල්ටාවෙන් දකුණු චීන මුහුදට එක්කහු වෙන මේ ගංගාව ලෝකයේ දිගම ගංගාවන්ගෙන් එකක් .
ඉතින් මේ මිකොන්ග් නිම්නය දිගේ ගිහින් තමයි චාම් ලා කම්බෝජියාව අල්ල ගත්තේ .
හැබැයි වැඩිකලක් නොගිහින් vii ජයවර්න කියන Khmer රජතුමා මෙයාලව පසු බැස්සුවා . නමුත් Kampong Cham කියන කුඩා පෙදෙසක අදටත් චාම් වරු ජිවත් වෙනවා . පසුකලෙකත් චම්පා රාජධානිය බිඳ වැටුනට පස්සේ පලා ගිය චාම් ලත් මේ කම්බෝජියන් පළාතේ පදිංචි වුනා .
ඉතින් ප්රධාන චම්පා රාජධානියට මොකද වුනේ . පිටස්තර ලෝකේ එක්ක සම්බන්ධය නිසා සේද මාවත හරහා ආපු අරාබි ජාතිකයින් ඉස්ලාම් ආගම චම්පා වෙත ගෙනාවා . මුලින් සුළුවෙන් ඉස්ලාම් වැලඳ ගත්ත .
ඔය අතරේ උඩහ උන්න Dai Viet ල කැමති වුනේ නැහැ මේ චම්පා රාජධානියේ පැවැත්මට . එකක් කියන්න ඕන . දේශගුණ විපර්යාසයන් තියෙන උතුරට වඩා නිවර්තන දකුණ සශ්රීකයි. අදටත් මන් දැක්ක විදිහට දකුණ උතුරට වඩා දියුණුයි . ඉතින් මෑත ඉතිහාසයේ වගේම එකලත් දකුණු පළාත වඩා වටින්න ඇති . උඩහ හිටි අයගෙන් නිතරම ආක්රමණ ඇති වුනා . අනික චම්පා ප්රාදේශීය රාජ්ය වලත් ඒ හැටි එකමුතුවක් තිබුනේ නැහැලු . ප්රාදේශීය අරගල නිතර සන්සින්දුනේ අන්තර් විවාහයන් කිරීමෙන් .
Dai Viet ල එහෙම කලවම් වෙන්න එච්චර කැමති වුනේ නැහැ . ප්රධාන හේතුවක් තමයි චාම් මාතෘමුලික සමාජයක් . පිතෘ මුලික Dai Viet ල කැමති වෙයි ද .
ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය සහ ආගම් වෙනත් දේශ වලින් ගත්තට චාම්වරු තමන්ගේ අනන්ය තාවයක් ගොඩ නැගුවා . එක උදාහරණයක් තමයි ගඩොල් බැඳීමට මධ්යම වියට්නාමෙට ආවේනික වුන ගහක මැලියම් යොදා ගැනීම .
අනික හින්දු ආගමත් එක්ක පොලෝ මාතාව සංකේතවත් කරමින් Po Nagar වන්දනාවත් සිදුවුනා .
15 වෙනි සියවසේදී ඉස්ලාම් ආගම ප්රබලවෙන්න පටන් ගත්තා . 15 සියවසේදී තමයි චම්පා වලට දරුණු වියට්නාම ප්රහාරයක් එල්ල වුනේ .. විශාල හානියක් වෙලා අන්තිමට ඉතුරු වුනේ . Lady Po Nagar උපන් Khan Hoa පළාත විතරයි . [අද Nha Trang ]. මේ කාලේදී තමයි සමහර චාම් වරු ඉන්දුනීසියාවේ අචේ ප්රදේශයට ගිහින් තියෙන්නේ . අචේ බසයි චාම් බසයි සමානලු. [අචේ කියන නම අපට මතකනේ සුනාමියත් එක්ක .]
චාම්වරු සැහෙන්න මිය ගියා . ඉතුරු වුන අයත් බොහොමයක් ඉස්ලාම් වුනා . මේ කාලේ වෙද්දී මේ පළාත්වලට චීන බලපෑමත් තිබුනා . සමහරු චීන සංස්කෘතියට අනුගත වුනා . 19 සියවසේදී චම්පා රාජධානිය නැත්තටම නැති වුනා . ඒ Ming Mang කියන වියට්නාම රජුගේ ප්රහාරයෙන් . මේ Ming Mang සහ ඔහුගේ පරපුර වුන Nguyen වංශය ගැන පොඩි සටහනක් තැබුවා ප්රන්ශුවාට ඉන්දු චීනය අහිමි වීම ලිපියේ . ඇත්තටම කුතුහලය ඇති අය කියවා බලන්න .
එවකට හිටි චම්පා රජු තම වැසියන් පිරිසක් සමග කම්බෝජියාවට පලා ගියා . කලිනුත් චාම් වරු හිටි Kampong චාම් පළාතේ පදිංචි වුනා . එතකොට මේ රජු ඉස්ලාම් නිසා කම්බෝජියාවේ චාම් ජනතාවගෙන් බහුතරය ඉස්ලාම් . අදටත් එසේමයි .
චම්පා වල තව කොටසක් මැලේසියාවට පලා ගියා . සමහරු චීනයේ හයි නාන් දුපතේ පදිංචි වුනා . මේ ගිය හැමෝම වගේ ඉස්ලාම් .
The head from a stone statue of God Brahma that belongs to the Cham Pa culture. — VNA/VNS Photo Thanh Ha
statue of Ganesa, Son of the God Siva, kept in Tien Giang Province's Museum. — VNA/VNS Photo Thanh Ha
මේ පින්තුර තුනම වියට්නාම් නිව්ස් පත්තරෙන්
මේ අප්සරාවියයි පරාක්රමබාහු රජතුමා වගේ දෙන්නයි චාම් ක්රමේට හදපු නුතන පිළිම . හමු වුනේ Hoi An වල අපි හිටි හෝටලයේ ඉඳල
චම්පා රාජධානියේ නටඹුන් , පිළිම පින්තුර වලින් අද සටහනට තිත තබනවා .
මේවා නම් ඇත්තම සංරක්ෂිත චාම් නිර්මාණ . පින්තුර මන් ගත්තේ 2009 හැනොයි ආපු වෙලාවක . ඉතිහාස කෞතුකාගාරේදී . එතකොට මට එච්චර අගයක් තිබුනේ නැහැ . අනික මිට ස්වල්ප මොහොතකට පස්සේ අපේ පොඩි දඟයා කැමරාව බිම දැම්ම . ආයේ දවසක ගිහින් අලුතින් බලන්න ඕනේ විස්තර
වත්මන් චාම් ජනතාව ගැන ඊ ළඟ කොටසින් . ඉඩක් ලැබුනොත් මිටම සම්බන්ධ නිසා khmer වරු ගැනත් කියන්නම් . ප්රධාන කොටම අද විස්තර විකියෙන් සහ මගේ මතකෙන් . මන් විටින් විට කියවපු දේවල් තියෙනව . මතක් වෙන විදිහට ඊ ළඟ සටහනට එකතු වෙයි .අනික කමෙන්ට් හරහා අපිට කතා කරන්නත් පුළුවන්
.
මතු සම්බන්ධයි
ස්තුතිය ..
චම්පා රාජධානියට ගිහිල්ලම ඒ ගැන ලියන්න හිටි නිසයි මේ වැඩේ කල් ගියේ . සියලුම නටඹුන් තියෙන තැන් බලන්න යන්න බැරි වුනා . ඒත් චම්පා වරාය තිබුන Hoi An ගිය නිසා රාජධානියට පය තිබ්බ කියන සතුට නිසා මේක ලියල දාන්න හිතුන . ඒ වගේම Nha Trang සහ Phan Thiet කියන චාම් සංස්කෘතියේ වැදගත් වෙච්ච මහුදු තීරයන්ට කලින් ගිය ගමනුත් මතක් වුනා . [ඊ ළඟ ලිපියෙන් ඒවා ගැන ]ආයේ යන්න ලැබේවි සමහර විට . ඉතින් ගමන එක්ක ගියාට බනිලගේ තාත්තට ස්තුතියි
විශේෂ ස්තුතිය මේක ලියන්න කියල මතක් කලාට . නෙලුම් විලට අගනා අදහස් වලින් පෝෂණය කිරීම වෙනුවෙන් බුරතිනෝ හෙවත් ලි බෝනික්කට තෑග්ගක් තමයි මේ
Subscribe to:
Posts (Atom)